« Non hai nada nela que a faga inesquecible. Non ten, por poñer por caso, un deses narices que chegan antes que os seus portadores. Hai quen dí que os homes cunha saínte xenerosa teñen unha personalidade forte e encantadora. O que con toda seguridade teñen son anos de botar unhas boas malleiras a eses que rían deles na escola ou que rumoreaban alcumes que te mexas da risa. Todos a rir menos o do nariz que padece a burla ou agasalla cunha boa zurra ao enxeñoso. Así pode que gañaran a sona da persoalidade forte. É dicir, unha proxección dos paus dados sobre o seu estilo individual. Quén sabe... Pero no caso dos galegos destas terras australes, para o momento no que o naríz principia a colonización da xeografía da faciana, a infancia é unha lembranza e pouco máis. Da infancia dela non hai lembranzas sequera. Ela non fala moito diso. »
Así comenza a historia coa que respondín un audaz convite que chegou ao meu correo o día 5 de xaneiro. Levaba por título
Proxecto blogomillo e remitía
Besbe. Non sei se, de todos cantos deron resposta a esa mesma carta, haberá alguén que leve menos tempo ca min empregando a lingua galega. En todo caso, non é iso o que importa. Eu só quero agradecer a xenerosidade desa arma-danzas de cabelo rizado e ollar que sabe sorir. Quero agradecer o convite e tamén a honra de ser parte. Convídovos a percorrer o
Proxecto Identidade aquí.
