>>>>>> Sabiduría

Ela non o sabe. Non-o-sei. Pensa un anaco pero non o sabe. Se cadra, sorprendeuna o tío coa pregunta. De onde sairía? Non o viu chegar. Pode que non chegase, claro. Pode que estivese alí sempre. Hai cousas que están sempre. A rúa está sempre. Os coches tamén. O cartón non e a xente tampouco: hai días que está e outros que non está, e así. Onte a vella da casa amarela non estaba. Ela sí que non estaba. Porque se está sae, e se non está, non sae. Eu deixo o carro na beira do bulevar, achégome e ollo pola fiestra. Ver non se ve nada, pero ela veme a min. Dalí a pouco sae cos cartóns. Ola, di. Eu digo ola tamén pero non me sae moito volume. Ela fala forte, a vella da casa amarela é como a radio do Diego cando lle dan á rodiña da voz.

Non sei o que di este home porque fala moito e eu pérdome. O cartón tamén é como a xente. Ás veces está. E outras non. Se chove non, porque non vale mollado e os do camión non o mercan. Ela sabeo todo do cartón: sei atopalo no lixo, sei desarmar as caixas e sei dobralas e amorealas. Sabe chegar a primeira á porta do Carrefour e remexer nos colectores. Sei adiantar na avenida co carro moi rápido, moi rápido, e non me importa se o bandullo se pon duro. Eu sei chegar a primeira e encher o carro dos mellores cartóns.

Cantos anos tes? Ela di que trece ou así. Non dí que non se lembra. Queres o neno? Ela non o sabe. Non-o-sei. O home tira dun peto da chaqueta un pequeno cartón branco. Esténdello e como ela non fai aceno de collelo, pousallo na man. Dille que o pense, que son moitos cartos, pero ela non sabe o qué ten que pensar. Olla o cartón branco e os debuxos pequenos que sabe que son letras. Ela sabe que o cartón que vale é o gordo, a 20 céntimos o quilo. Tira a tarxeta e marcha. Ela sabe chegar a primeira.

Foto de Olmovich

Tempos novos

Tocan tempos de cambios. Porque, ás veces, cámbiase con toda a intención. Pero outras cámbiase sen máis, sen vontade, porque toca, porque chega esa onda e lévase todo por diante.

Cambiar é nacer de novo. E tamén morrer un pouco. Cambia o vestido este blog. Entre outras cousas.

E xa que cambia, se cadra non estea mal enfocar nas orixes, no comezo. Para non perder o rumbo. Para saber de onde é que vimos e -se se pode- cara onde imos.

Este blog comezou unha tarde, nunha cúpula que aniñaba nun piso 11 no corazón da cidade de Bos Aires. E nada disto é lirismo. Quen sabe qué buscaba eu no google cando apareceu unha páxina. Unha desas chamadas blogs. Chamábase (e ainda se chama) O Cartafol de Silencios.


Anos despóis podería enunciar varias hipóteses sobre o que me pasou esa tarde. Ía chuvia. Pero non importa moito hoxe. Nin as hipóteses nin a chuvia. O caso é que volvín alí unha e mil veces e roubei un nome: os comentarios eran chamados Fíos Invisibles e eu atopeime nela. Abrin un blog con ese nome e metín unha cita de Manolo Rivas ao tempo que escribía a páxina do día no xornal. En castelán era esa frase. Eu daquela non era quen de escribir nada, nin tres palabras en galego.

Débolle a Sara Jess un nome e outras cousas. Débolle aos blogs a posibilidade desta lingua que era miña do mesmo xeito que o pode ser unha casa na que non se habita. E outras cousas. Débolle a cada visitante os minutos que pasou aquí. Á rede, os amigos que fixen. A todos, que me deixasen pasar, ser e estar. E débolle a este blog o prodixio de que o mar se faga máis e máis pequeno. E outras cousas.