28 de out. de 2008
Unha horta urbana
E non lle faltaba a razón. Porque na horta tanto medraban tomates e berzas, coma rosas e unha camelia vermella que nunca se adaptou ao clima frío e tan húmido daquela cidade. A horta achegaba e integraba a obriga do traballo, o seu rítmo cotián, o peso de non ser quen de fuxir del; pero tamén o goce do lecer, o tempo perdido (deixado) na contemplación dunha flor, as louvanzas apañadas grazas ao ramo feito na mañá.
Houbo horta en Mar del Plata mentres houbo enerxía para coidala. Erguíase cedo a miña avóa, co sol literalmente, a sachar nela, a extirpar as herbas, a trasplantar as plantas que saían onde nin debían, a apañar limóns ou tomates, a atar as ponlas cunhas cintas feitas esnaquizando calquera trapo.
Regaba e coidaba do que alí había cunha mestura de amor e tedio. Quexábase moito a miña avoa da terra que tiña metida nas mans todo o día, todo o ano, a vida enteira. Pero pouco facía por deixar de tela.
A horta esmoreceu. Gañaron as herbas lisas e as flores decorativas. A casa de Mar del Plata xa non existe. E -ainda que me visita en soños- eu boto de menos á miña avóa. Con todo, atopei unha horta. Está na fronte dunha casa vella, a tres rúas daquí. Mentres outros neste barrio porteño pagan sofisticados xardineiros, alí medran un mandariño e un limoeiro mesturados con azucenas e rosas e tomates. Lazos de pano rachado manteñen quietas as ramas bordando un caos de cores e de formas. É desequilibrada e farturenta. É unha horta preciosa.
12 de out. de 2008
Risos, bolsas e sombreiros
Todos a chamábamos Dona Rosa, os maiores e os neno. Só a miña avóa tiña licencias abondo para chamala Rosa. Tanto formalismo, con todo, derrubábase na súa presencia: dona Rosa era a mellor contadora de chistes do mundo. Non eran como esas bromas humillantes para alguén, desprezativas ou salvaxes. Ela o que facía era lembrar os paos da vida dun xeito divertido. E certamente moito rían as mulleres, naquelas visitas que facía á casa da rúa Aragón, en Mar del Plata.
Ademáis de encher as casas amigas de risos, Dona Rosa agasallaba bolsas e sombreiros. Nós tiñamos unha chea deles, moi xeitosos por certo para unha casa na praia, como era aquela na que pasabamos os tempos do verán.
Ela mesma os facía. Despedazaba as bolsas plásticas da leite en cintas que logo tecía con coidado, atendendo aos colores e formas. Os chapeos tiñan xenerosas abas que nos coidaban do sol e as bolsas tiñan usos varios. Sempre eran pezas en cores branco e azul, porque así eran os sachets que ela non tiraba. Onde vai toda esta historia... Hoxe chámanlle reciclaxe e hai quen pensa que o inventaron nestes anos listos que aprenderon ecoloxía no instituto e espelidos deseñadores de moda.