Un nome equivocado

Vou pola vida cun nome equivocado. Chámome Débora. Débora Sabrina, para mais información. Pero o meu nome debeu ser Xosefina ou Xerónima, coma algunha das miñas avoas. Porque os meus sempre chamaron aos pequenos cos nomes dos avós.

A tradición dos nomes remóntase ao século XIX. Polo menos, ao século XIX remóntase a memoria da miña avoa Xerónima, unha das aludidas, que foi destecendo para min a nosa árbore xenealóxica. Levaba a man durmida de tanto escribir, cando reparei en que tiñamos Anas e Emilios e Xosés dabondo. Algún Perfecto, Manuel e Lisardo. E volta a comezar.

Ela non foi a excepción. En todo caso, foi pero sen quere-lo. Chámase Xerónima non pola súa avoa senón por unha irmanciña que morreu ao pouco tempo de nacer. Como sempre pasa nestes casos, a nena era a mais bonita da aldea. E como eran tempos nos que nada sobraba, os pais non ían perder o nome. Por iso, cando ela naceu, levou o Xerónima.

Tamén foi a excepción cos fillos. Aínda que ela ten unha explicación mais relixiosa que atribúe á Virxe das Mercés o asunto, o caso é que de moza non quería deixar a ningún dos seus avós fora, e conta que lle pediu á virxe catro fillos: dous homes e dúas mulleres. Xa se ve que a miña avoa é unha persoa moi cumpridora.

Penso que o esperma do meu avó foi tamén bastante devoto porque tivo os catro fillos. E chamou ao primeiro Xosé, como o pai do meu avó. A segunda foi Ana, como a nai dela. A terceira (miña nai), Rosalía como a sogra. E o pequeno foi Emilio, como o pai dela.

E alá foron todos para á Arxentina onde o asunto dos nomes escarallouse. Os fillos cos seus nomes tan pouco modernos, tan galegos, tan diferentes (e iso nunca é ben visto) tiveron cos anos outros fillos para os que procuraron nomes de moda. Non nomes arxentinos senón nomes que falasen da diferencia pero non do galego, do pobre, do campo, de todo-lo que deixaran atrás.

A primeira fun eu. Levei o Débora Sabrina. O Débora elixiuno o meu pai dunha lista que escribiu a miña nai. Ía ser Débora Alejandra pero seica era moi usado na época. Entón fun Débora Sabrina.

Despois diso, chegou a miña irmá: Grisel Irina. Os dous nomes son raros na Arxentina e a coitada pasou os 30 anos que ten (e penso que vai pasar moitos mais) pronunciando o Grisel e o Irina coma se a outra persoa fose xorda e estivese lendo os beizos.

Os meus curmáns non a levaron mellor. Marilín Gisela, Jimena de la Cruz, Ariana Lorena, Daniela Eliana e, o único home, Juan Manuel que leva o Manuel polo pai e o avó, ningún deles galego.

Como todo-los nenos, preguntei moitas veces pola escolla do meu nome. A lista, a moda, o diferente, “gustoume” foron sempre as respostas. E como todo-los adultos (polo menos, os adultos que levan anos de psicólogo), fixen algo diferente do que fixeron os meus pais.

Teño un fillo. Chámase Santiago. Santiago Ángel, para mais información. Santiago porque foi fronte ao apóstolo que o seu pai (ateo que só chegou aí empurrado pola curiosidade que lle daba o meu amor por Galicia) pediu que a longa espera por min terminase, ben ou mal. E foi ben. Por iso, cando aínda non había fillo nin tampouco idea de telos, soubemos que o nome sería ese.

E o Ángel, porque na familia do meu home hai unha tradición: o primeiro fillo varón leva o nome do pai, que leva o nome do pai, que leva o nome do pai. Non quixemos que a tradición morrese. Non quixemos que o neno fora pola vida cun nome equivocado.