17 de set. de 2008

A saúde dos enfermos

A industria farmacéutica gasta case dúas veces máis en publicidade que en investigación.

Ibupirac cada seis horas se me doe a cabeza, ou o corpo.

No 2007, o total das vendas farmacéuticas mundiais medrou un 6,1%, até os 681 mil millóns de dólares. A publicidade converteuse nos últimos anos na parte máis importante do investimento da industria farmacéutica, por enriba da investigación. Dende 1995, o persoal investigador das compañías farmacéuticas líderes nos Estados Unidos (que conta coa maioría das empresas máis fortes do sector) diminuíu un 2%, mentres có persoal de márketing aumentou nun 59%.



Febratic cada seis horas se o neno ten febre.

Unha investigación realizada no 2006 pola asociación Consumers International revelaba que a industria farmacéutica gasta casi dous veces máis en publicidade que en investigación e desenvolvemento. Pero o máis rechamante é que o informe tamén evidenciaba a carencia de información pública en relación aos 60.000 millóns de dólares que gasta cada ano o sector na promoción de medicamentos.

Nebulizacións con dez pingas de salbutamol cada catro horas se non podo respirar.



Dende que as empresas farmacéuticas non poden facer publicidade directa de medicamentos con receita aos consumidores da Unión Europea, os seus intentos para promocionar os seus produtos volvéronse máis enxeñosos. Utilizan puntos neurálxicos como grupos de pacientes, estudantes e farmacéuticos, xunto con tácticas publicitarias moi estudadas, e podería dicirse pouco éticas, usando sobre todo Internet a través de foros o de páxinas web de información sobre os medicamentos.

Efedrina cada catro horas para a gripe.


Ademáis, as empresas botan man dunha gran variedade de técnicas especiais cuxo obxectivo é o mesmo: aparentar que ofrecen toda a información dispoñíbel sobre as enfermidades “modernas” (sobre todo as chamadas enfermidades de estilo de vida, tales como o estrés ou os malos hábitos alimenticios), e crear demanda entre os consumidores que esixen solucións doadas e inmediatas
a esas doenzas. *

E todo sen ir ao médico.

* ANOSATERRA Nº1.323
5-10 de setembro de 2008

1 de set. de 2008

Milanesas

Se llo preguntades a calquera neno. Se llo preguntades ao primeiro home que camiña pola rúa. Se llo preguntades aos camareiros afeitos a apuntalo na memoria. A comida preferida neste recanto do mundo non é nin o asado, nin as empanadas do norte, nin o cordeiro patagónico, nin as pastas ou a pizza. O que todos queren, o que sempre se pide, o que sempre temos no freezer son as milanesas.

De vaca ou de pito, as milanesas non son máis cunha lámina de carne bañada en ovos e logo en pan esmagado para, finalmente, fritilas no aceite dun lado e do outro. Hai quen escolle facelas de bola de lomo e hai quen merca só cuadrada. Hai quen as fai da pata do pito e hai que non as come se non son do peito, aquí chamado pechuga. Na casa, os ovos mesturábanse con leite para non gastar tantos. Outros tamén empregan fariña e hai quen adoita condimentalas con allo, perexil e pementa.


As milanesas cómense con patacas fritidas, para ben ser. Pero cun puré de patacas (ou de patacas con cabaza), cunha ensalada ou mesmo só con ovos fritidos tamén vai. Se se lle mete tomate, xamón e queixo por riba e se quenta no forno, chámase milanesa a la napolitana. E nos tempos da vida light, existen as milanesas de soja, as milanesas que non se cocen no aceite e tamén as milanesas de peixe.

Os meus nada sabían das milanesas cando saíron do Porto de Vigo. Por iso, cando chegaron ao comedor do barco para cear e atoparon ese anaco de carne envolvido en pan, Pepe achegouse á nai e aos irmáns pequenos e dixo alporizado: "Non comades isto que é carne de cabalo!!". Logo, explicou que vira como algúns cabalos eran subidos ao barco e por iso -deduciu el- aquelo que tiñan diante nos platos non podía ser outra cousa que a carne dura deses animais, disimulada co pan.

Os pequenos, coma sempre, non atenderon aos seus razoamentos nin indicacións e comeron canto quixeron do asunto ese que sabía de perlas. Pero a nai non. "Cachicha! eu non quería comer carne de cabalo!!", lembraba décadas despóis Gerónima o noxo que sentiu coa idea de meter aquelo pola boca. Ainda tiña algunhas semanas por diante, de agua salgada e paciencia, para chegar a Bos Aires e saber das milanesas.