18 de abr. de 2008

Proxecto Identidade

« Non hai nada nela que a faga inesquecible. Non ten, por poñer por caso, un deses narices que chegan antes que os seus portadores. Hai quen dí que os homes cunha saínte xenerosa teñen unha personalidade forte e encantadora. O que con toda seguridade teñen son anos de botar unhas boas malleiras a eses que rían deles na escola ou que rumoreaban alcumes que te mexas da risa. Todos a rir menos o do nariz que padece a burla ou agasalla cunha boa zurra ao enxeñoso. Así pode que gañaran a sona da persoalidade forte. É dicir, unha proxección dos paus dados sobre o seu estilo individual. Quén sabe... Pero no caso dos galegos destas terras australes, para o momento no que o naríz principia a colonización da xeografía da faciana, a infancia é unha lembranza e pouco máis. Da infancia dela non hai lembranzas sequera. Ela non fala moito diso. »


Así comenza a historia coa que respondín un audaz convite que chegou ao meu correo o día 5 de xaneiro. Levaba por título Proxecto blogomillo e remitía Besbe. Non sei se, de todos cantos deron resposta a esa mesma carta, haberá alguén que leve menos tempo ca min empregando a lingua galega. En todo caso, non é iso o que importa. Eu só quero agradecer a xenerosidade desa arma-danzas de cabelo rizado e ollar que sabe sorir. Quero agradecer o convite e tamén a honra de ser parte. Convídovos a percorrer o Proxecto Identidade aquí.

8 de abr. de 2008

A vida nas aldeas

«As aldeas están nun proceso de "reconversión" e, como en todo momento de cambio, nel conviven riscos e potencialidades. A inmobilidade do rural nunca foi máis que un tópico, dado que históricamente foron moitas as adaptacións realizadas e as mudanzas vividas, pero o proceso actual ten fasquías que parecen capaces de transfigurar definitivamente o mundo rural.


Como ten sinalado o profesor Ramón Villares, "se algo caracteriza ao mundo contemporáneo é esa transición dende unha civilización agraria, dun "estilo de vida" que os antropólogos teñen descuberto no mundo rural, cara unha civilización urbana, tercerizada ou pos-indutrial... o período contemporáneo constitúe, neste senso, un longo adeus, unha demorada despedida dunha civilización que xa non é".


O curioso é que "ese modo de vida que xa non é" é o que agora os neorrurais teiman en imitar en ocasións e o que os turistas rurais queren sentir durante unha fin de semana ao ano e o que, malia a todo, marca aínda a identidade do país.


Agora xa non, pero non hai moito tempo, en aldeas galegas como taraza, "había ducias de vacas varrendo cos seus rabos brancos as cunetas" (Rosa Aneiros). Teríalles gustado velo aos turistas».


Tres tempos nun só tempo: as aldeas en Galiza
Ana Cabana Iglesia
Arraianos VII - A vida nas aldeas