Ben sei que vivimos en tempos electrónicos, pero a min ainda me emociona atopar unha carta na porta da miña casa. Refírome, claro, a unha carta de alguén para min, escrita coa man e atesorada nun sobre deses que ainda traen un pespunto de raias azuis e vermellas.Dende logo, non é algo que me pase moito. So de cando en vez, no medio dunha preamar de correspondencia dirixida á miña carteira, atopo algunha mensaxe. E son feliz. Gústame ter o sobre nas mans un momento sen abrilo, disfrutando dese breve suspenso, desa véspera efémera.
Certamente, eses sentires non xurden da miña vida presente na que o correo electrónico é parte importante do meu traballo e das miñas amistades. Non, a emoción polas cartas -pensu eu- só pode entenderse no filme completo da miña historia. A propia e a familiar.
Por carta foi o único contacto que tivo o meu avó Xoaquín coa súa nai entre os dous anos e os corenta, cando a rencontrou na Arxentina. E por carta soubo que ía ser pai de novo, xa que a muller quedaba embarazada na terra -sen eles sabelo- cando el marchou cara a América.
Por carta mantiveron case outros corenta anos unha amistade forte e próxima con Francisco, o curmán case irmán da muller que quedou en Nigueiroá. E por carta soubemos todos da súa morte, moitos días despois de ocorrida, unha tarde que a miña memoria de nena gardou chea de choros, de silencio e de ar doente.
Outras mortes tamén chegaron en papel finiño, demoradas e cunha caligrafía afectada pola pena. Tamén asistimos ao lonxe a felices vodas das que tamén tivemos foto, a nacementos sempre venturosos e a accidentes máis ou menos serios que, para o momento en que nos eran contados, xa pasaran sen novidade.
Días e semanas, e anos e décadas da nosa vida quedaron atrapados nos trazos irregulares da caligrafía dos meus. E de tantos outros que viviron (e ainda viven) afastados dos seus. Parte importante da historia de Galicia foi contada dende o palco da nosa correspondencia.
17 comentários:
Eu aínda teño un monte de cartas gardadas con moito cariño, aínda que quen máis e quen menos xa foi conquistado polo correo electrónico.
As cartas, malia a rapidez dos emails e dos blogs, teñen moito máis contacto humano, máis sentimento, emotividade. Cun papel e cunha pluma, o noso corazón bota fóra o que nos une a esa persoa que queremos. Ogallá volveran eses tempos!!
Biquiños Babeliña!!
Y ;-)
Os formatos tradicionais teñen para todo un encanto que nunca será completamente superado... (ou iso espero).
Por outra parte, os benefícios das novas tecnoloxías en moitos aspectos son impagables.... cantas veces teño pensado no tarde que chegou internet para salvar aquela relación a distancia consumida en longas esperas e sablazos da telefónica!, :P
Esas cartas si que saben babel ao pan de broa da tía Antonia (bico)
Ben estimada Torredebabel:
Espero que o recibo de esta, te atopes ben de saúde en compaña de todo os teus. Por aquí as cousas seguen mais ou menos como sempre.
A presente e para darche razón que por estes lares ségueseche lendo con crecente admiración e simpatía.
Tamén aproveito estas verbas para comentar o teu artigo e dicir que era fermoso cando ademais de facturas do banco, folletos promocionais e extractos de contas bancarias, tamén chegaban o buzón cartas manuscritas de amigos ou familiares.
Relacións epistolares como as que ti narras deberían haber a milleiros, pero en cada unha contábanse diferentes vidas con diferentes anhelos e soidades distintas.
Agardando ansiosamente o seu acuse de recibo, despídome ate outra, con un afectuoso saúdo de este que é o S.S.S.Q.B.S.M.
Homesdepedra.
Querida Torredebabel! Qué fermoso post. Si, as cartas teñen unha textura, un cheiro, mesmo un sabor. En Internet traballan para recuperar eses sentidos perdidos cos interfaces: os olores, as texturas...
Un pode abrazarse a unha carta. Chorala. Gardala entre a roupa e a pel. E levala durante horas.
Pero eu xa non sinto emoción cando recibo unha carta, senón estrañeza. Soará triste [a min non mo parece] pero sempre penso que será propaganda ou factura. Ou invitacións de entidades públicas.
Pola contra, temos emocións novas que antes non sentiamos: a sintonía dunha mensaxe do móbil ou a letra gordiña de mensaxes sen abrir na caixa de correo son emocións inéditas, limpiñas. Carecen desa fisicidade das cartas.
Pero gozan do misterio perturbador da frialdade do que talvez non coñeceremos nunca.
Nós, por exemplo: coñecerémonos fisicamente algunha vez?
E sen embargo, coñecémonos.
Moitas grazas polo teu comment. Unha bica certificada e transtlántica
Canta razón tes! É unha pena que con tanta tecnoloxía a correspondencia epistolar apenas se reduza aos catro ou cinco nostálxicos (maioritariamente xente maior) que aínda quedan. Eu, a dicir verdade, confeso que son afortunado nese senso, xa que algúns dos amigos que me brindan a súa confianza, aínda me escriben a man as súas cartas. É marabilloso, coincido contigo, ter nas mans algo tan sumamente natural e auténtico como unha carta, ao vello modo, escrita á man. Oxalá a modernidade non nos roube de todo unha parte do que fomos.
As cartas que deixamos de escrever, e quando recebemos alguma,somos invadidos por uma satisfação e sentimos a diferença, principalmente quando sao escritas à mão. Como memória aqui fica uma que se chama "Postal dos Correios" e que é pertença do Grupo Rio Grande
Querida mãe, querido pai, então que tal?
Nós andamos do jeito que Deus quer
Entre dias que passam menos mal
Lá vem um que nos dá mais que fazer
Mas falemos de coisas bem melhores:
A Laurinda faz vestidos por medida
O rapaz estuda nos computadores
Dizem que é um emprego com saída
Cá chegou direitinha a encomenda
Pelo "expresso" que parou na Piedade
Pão de trigo e linguiça p'ra merenda
Sempre dá para enganar a saudade
Espero que não demorem a mandar
Novidades na volta do correio
A ribeira corre bem ou vai secar?
Como estão as oliveiras de "candeio"?
Já não tenho mais assunto p’ra escrever
Cumprimentos ao nosso pessoal
Um abraço deste que tanto vos quer
Sou capaz de ir aí pelo Natal.
P.S-E mais uma vez agradeço o previlégio que me dás por partilhares o teu blog. Bem hajas.
O inmediato das novas tecnoloxías (malia todo o positivo que aportan), restan fondura á mensaxe. O sentimento precisa do seu tempo para explicarse a si mesmo e facer que o outro o reciba coa mesma intesidade. O misterio do sobre máis ler as palabras con esa caligrafía familiar que fala (ás veces) tanto como as letras, non ten nada que ver con nada, quizais cando ninguén lembre o que eran as cartas chegaremos a crer que son a mesma cousa...
Por desgracia, ese tipo de correpondencia está en perigo de extinción. agora só recibimos cartas comerciais, multas do concello por mal aparacamento, avisos do banco que se empeña en lembrarnos o que debemos da hipoteca. E todas sen selo de Correos o que as fai mais asépticas, lonxanas e frías.
Cousas dos novos tempos.
ains, en realidade non me vou/fun a Bos Aires. Xa me gustaría. É só o retrouso dun valse que aprendín nas miñas clases de pandeireta.
Vexo que segues escribindo igual de ben ca sempre.
Bicos:*
Estou totalmente dacordo con todos vós. Mesmo lendo a "carta" de Homesdepedra, daste conta de que as novas tecnoloxías trocaron ata o "protocolo". Nun correo electrónico a maioría da xente xa nin pon o nome do receptor, nin saúda ao final, nin nada...
Por certo o outro día, non lembro onde vin un blog onde todos os temas estaban escritos a man. Atopeino através doutro que explicaba cómo o facía. Pero é que non lembro a dirección de ninún dos dous. Un pérdese entre tanto blog.
Podo decir que eu ainda practico ese ritual de escribir cartas e síntome afortunada por iso.
Recordo que nunha entrevista a Pedro Almodóvar decía que a súa nai lía ás cartas que lles enviaban ás suas veciñas os seus familiares emigrantes e ás veces, tamén escribía as cartas para enviar en nome delas. Ela exercía o dereito de "alterar a realidade" e evitar así disgustos ás veciñas...
Aproveito para recomendar un corto de Chano Piñeiro chamado "Mamasunción", no que as cartas, a terra e a emigración están presentes...
Creo que é Saramago o que sempre di: "ninguén derramará nunha unha bágoa sobre un e-mail". Supoño que é certo. A tecnoloxía favorece a eficiencia, pero esta adoita ser impersoal. Ao final é inevitábel: cando se gaña algo, perdes outra cousa. Menos mal que tamén podemos dicir "e viceversa".
Saúdos
si, que emocionan as cartas, sobre todo cando son sen esperalas...é un género máis que literario, un género de vida...
Las cartas siguen emocionando a más de uno de nosotros por lo que observo aquí...pero lo que es un gustazo es la capacidad que tienes TÚ de emocionarnos con estas palabras.
Bico forte.
Tardan las cartas, y son pocas para decir lo que uno quiere. Después pasan los años y la vida (demasiado confusa para explicar por carta), nos hará aún más perdidos.
(Gil de Biedma)
Eu son unha desas exiliadas voluntarias, que teñen morriña do lugar que deixaron atrás ainda que nunca acabaron de marchar e moitas veces non entenden ben por que. E volta a comezar.
Xa ninguén me escrebe cartas.
O meu último mociño pertencia á era dixital; nunca conseguiu entrar polo aro. Perdín a última oportunidade?
O meu pai xa manda a súa correspondencia por correo.
Os chourizos da aboa chegan sen unha triste notiña. Comunícase mellor por sms.
Mais nos meus soños de vez en cando escribo cartas de amor a algún mariñeiro amado, unha bágoa salgadinha se lle pega para que sepa onde ten que chegar.
Espero pacientemente a sáu volta e os meus sentidos se perden polo Atlántico adiante.
Un saúdo a todos.
Postar um comentário