mmmmmusica

Grazas a Fran atopome buscando música. Non é, dende logo, unha musica calquera senón esa que sexa capaz de acompañar e potenciar o mellor dese encontro de sensacións e corpos, de pulsacións en sintonía, de fantasías e de pracer que chamamos sexo (ou amor, nalgúns marabillosos casos).

Segundo informa Vieiros, a idea xurdiu das mentes de Maríademallou e de Gustavo Harvey, "que decidiron espallar a proposta, nun primeiro momento, a outros cinco blogueiros: Sergio74 (Retropower), Besbellinha (Beliscos Pequenos), Projecto Mourente (Prosciutto Mourente), W. Sobchak (CCCP) e Rosa Enríquez (Valdeorosa). Agás esta última, todos lle transmitiron o meme, nomeado Mmmmúsicas, a outras outras cinco persoas, e así sucesivamente, avanzando polas redes sociais do país".

Así as cousas, "o blogomillo está invadido por un meme musical. Unha boa parte das bitácoras galegas están a reproducir a mesma idea: publicar cinco vídeos de temas que melloran a experiencia sexual ou, dito doutro xeito, de música para foder".

Como case todos escolleron músicas en inglés, preferín facer unha lista das linguas que amo, se mo permitides. Que poucas cousas chegan mais fondo na alma que as que foron ditas na mesma lingua dos soños, do amor e das fantasías. As que deixo aquí teñen unha historia detrás, unha lembranza ou emocións asociadas no tempo. Non é polo que din. Nin polo xeito de decilo. É polo que significan.

Antes da lista, entón, que queden aquí os acordes de Almas de Fisterra, do admirado Carlos Nuñez. Unha noite nun bonito teatro do barrio de Belgrano, cheo de encanto, de amor, de verbas que nunca xamáis volverán a significar o mesmo (Begonia, por exemplo). Son a mesma pero tamén son outra dende que teño un anxo da garda, unha paixón, un compañeiro, un amigo, un refrente, un pai para Santiago, un sorriso, unha aperta nos momentos duros, un refuxio, esa metade roubada da que falaba Platón no Banquete. (*)

Comezo con Marisa Monte e Não vá embora que é lindísima. Engado ao mestre Caetano cos acordes de Vocé é linda que sempre, sempre, sempre serán máxicos.

O Tajabone de Ismael Lo nunca poderá despegarse da tarde na que a escoitei por primeira vez, mentres mergullaba nunha historia de Almodovar.

No remate, Los Piojos co Tan solo de vellos tempos que non han voltar pero que non por iso perden a intensidade que tiveron. E Jacques Brel en Ne me quitte pas, tan triste, tan intensa.

Se eles queren compartila, gustaríame coñecer a escolla de Marinha, de Clara Flor, de Nemeth, de Torreira e de homesdepedraenbarcosdepau. E de todos os que queiran contala, dende logo...

(*) engadino hoxe -11-04-07-porque non lembraba o nome correcto do CD.