.
Son filla de Rosalía. E non hai pinga de lirismo nisto que apunto. Dalgunha maneira, todos os galegos e as galegas somos fillos da poeta de Padrón. Todos xuntámonos debaixo dos seus poemas coma as vacas se amorean na sombra dos enormes carteis de publicidade na inmensa Pampa arxentina. Rosalía como o teito debaixo do que nós, os galegos do mundo, somos quen de atoparnos, de xuntarnos, de sentírmonos todos un.
Con todo, eu son filla de Rosalía dun xeito, ademáis, persoal. A miña nai chámase Rosalía. Como Rosalía tamén se chamaba a súa avóa. O nome non é común aquí. E se es unha nena inmigrante, non hai cousa que se desexe máis que a de ser común, como o resto. Nalgún momento, a miña nai, Rosalía, atopouse con Rosalía. Ainda gardo unha lembranza da miña nenez na que ela lee con énfase e paixón os versos de "Adiós, ríos; adios, fontes / adios, regatos pequenos / adios, vista dos meus ollos: / non sei cando nos veremos". Daquela, non fun quen eu de entender canto había dela nesas verbas, canto dicía e non lía.
Na lembranza da de Padrón, queda un momento deste manifesto da Asociación de Escritores en Lingua Galega titulado No día de Rosalía de Castro e redactado por Teresa Moure.
« Se a morte non fose un camiño sen volta, se puideses ver cos teus propios ollos o noso país -o país "en que me eu criei", como ti dirías-, sorprenderíaste do actual que resulta a túa obra, a pesar do paso implacábel do tempo e dos moitos cambios que operaron no mundo. Coido que non te abraiarían as novidades tecnolóxicas que envolven as nosas vidas; como nunca fuches babeca nin reaccionaria, asumirías os novos inventos no que valen mais tampouco non te deixarías cegar polas falsas aparencias de modernidade que producen as máquinas. Con toda seguranza, celebrarías o progreso económico, que nos libra de ver por toda a parte, como ti viches, a miseria e os padecementos dunha sociedade empobrecida que queremos deixar atrás, aínda que
seguramente o teu ollar, atento aos detalles, se decataría con precisión de que o luxo consumista en que nos bambeamos non ten nada a ver coa xustiza nin abrangue toda a poboación. Porque ti, Rosalía, non escribías poemas para exercer de delicada nin de dama triste e mexeriqueira, senón coa intención de condensares na escrita a forza revolucionaria que levan as palabras dentro.»
.
4 comentários:
Moi bo o texto de Teresa Moure.
Todos somos fillos de Rosalía.
Cada quen dende a súa xeografía
quere manter o lume que ela acendeu coas súas palabras...
Unha aperta.
Antón.
Todos somos fillos de Rosalía, aínda que algúns esquéceno con frecuencia ("Galicia Bilingüe", por exemplo).
Unha aperta.
Pois eu só coñezo unha Rosalía e está emigrada por terras santanderinas creo.
Parece que o problema da emigración non vai rematar nunca.
Ola, Torredebabel, perdoa que non che contestase antes. Levo unha temporada algo despistado e ata hoxe non lera o texto que deixaches no meu blog. Agradézocho moito; é máis, nestes tempos de tanto autoodio e tanta xenreira polo propio, é sempre unha raiola de sol ver que algunha xente, dende ben lonxe, aínda permanece disposta a erguer o facho da galeguidade. Hoxe estou bastante impresionado polo resultado das eleccións. Cómpre felicitar a Feijoo, por suposto, e desexarlle todo o mellor, pero tamén é preciso que esteamos moi atentos ao que veña. É imprescindible que abramos os ollos e manteñamos unha actitude crítica. Canto ao debate dos votos, hai unha cuestión practicamente irresoluble: como se determina a "galeguidade"? É evidente que ti e mais eu vivimos fóra de Galicia e sentimos un compromiso firme coa nosa terra. Pero como e quen decide cando votamos e quen votamos?
En fin, TdB, non nos deixemos levar pola melancolía, que hai moita loita por diante. Unha aperta.
Postar um comentário