Hoxe foi un día que me doeu, falando de amor. Por iso, coido, lembrei un poema que me gusta moito. Hai quen di que é anónimo. Outros, que Santa Teresa escribiuno para o Cristo crucificado. Eu -que manteño coa Igrexa Católica unha distancia canto máis xenerosa mellor- penso que algo así de apaixonado, vivo e intenso só puido ser escrito para alguen pouco celestial e maís terrenal. Alguén que tiña unha sombra debuxada no piso, que tiña unha respiración que marcaba o ritmo, un cheiro que métese polo nariz e enche o corpo e o alma. Gústame este poema porque non o penso para un deus senón para un home.
No me mueve, mi Dios, para quererte
el cielo que me tienes prometido,
ni me mueve el infierno tan temido
para dejar por eso de ofenderte.
Tú me mueves, Señor, muéveme el verte
clavado en una cruz y escarnecido,
muéveme ver tu cuerpo tan herido,
muévenme tus afrentas y tu muerte.
Muéveme, en fin, tu amor, y en tal manera,
que aunque no hubiera cielo, yo te amara,
y aunque no hubiera infierno, te temiera.
No me tienes que dar porque te quiera,
pues aunque lo que espero no esperara,
lo mismo que te quiero te quisiera.
6 comentários:
Sinto que sufriras de amor pero agradézoche que nos lembraras estas palabras tan fermosas.
mui bo e oportuno...
sinto o sufrimento.
apertas
Bonita poesia anque parece dedicada a Xesus na cruz.
Un saudo e gracias polo paseo polo meu blogo.
Moitas gracias a todos vos!
Eu tamén a tiña por un poema de Sta Teresa...
É mui hermoso.
Bicos.
Postar um comentário