22 de fev. de 2006

A lingua e a nai

Cando aquela compañeira de colexio da que xa non lembro nin o nome preguntoume -tan naturalmente- que en qué idioma falaban a miña nai e maila miña avóa, eu mireina á cara procurando algo que me explicase mellor aquela pregunta tan rara. "Mi mamá habla igual que nosotras", respondín coa miña lóxica de nena de dez anos. Pero logo, pola noite, fun onde a miña nai e pregunteille o mesmo que aquela rapaza. E foi ese día cando a miña nai reveloume o segredo máis evidente de toda a miña vida, ese que sempre estivo aí: "Hablamos en gallego".

Foi así que descubrín a miña galeguidade.


Non quería escribir nada no día da lingua nai porque non sei se o galego é o meu idioma materno porque, ainda que é o que se fala na miña casa, ninguén mo ensinou xamáis. Entón, xa con trinta anos, fun aprendendo cos libros e coas clases de galego que temos en Bos Aires. Por iso, falo moi mal e escribo deste xeito que é mais castelán traducido ao galego que galego. Pero, a pena de Veloso e algunhas outras cousas que lin nestes días empuxáronme ao asunto. E como dixo Carmiña onte, o galego é a lingua na que fala o meu corazón e a memoria de todolos meus. A miña história foi falada en galego. Por iso, eu falo (mal) en galego. Porque ninguén pode saber ben de onde ven, se non é capaz de ouvir as histórias que falan dos seus, no idioma desas memorias.

21 comentários:

Anônimo disse...

Polo teu mérito e o teu esforzo.

Unha aperta grande e un beijo grande tamén, linda.

Sorte que ten Santiago de ter unha nai que lle ensina unha lingua tan agarimosa.
Outro beijo para el tamén.

:)

Veloso disse...

Despois de ler as túas fermosas palabras, síntome máis optimista, con ganas de seguir na loita. Unha aperta e moitas grazas.

Anônimo disse...

Ay, queridiña, ademais da lingoa do meu corazón tamén é a das miñas lágrimas máis profundas...
Gracias e bicos.

TXARI disse...

o teu galego nom é tan malo, e a labor que fas é máis que encomiable, a túa língua é materna cando a sintes nalgún sitio máis que no bandulho....grazas polo labor que fas por todos os que queremos ao idioma

FraVernero disse...

Fascinante...
Pois mira ti por onde, Turris babélica, compartimos tantas cousas...
A miña língua nativa -sospeito-, tampouco foi a galega. Os meus pais, emigrantes, escolleran Inglaterra, e esa foi a lingua na que me criei ata os 3 anos. Logo retornaron, e o resto é xa unha historia demasiado longa e non ven ao caso...
As identidades non son sinxelas, e dende logo tampouco unívocas. O que sí son -pese a quen lle pese- é escollidas.

acedre disse...

Non tes por que xustificarte. Ninguen elixe a sua lingua materna nin a sua familia nin o seu nacemento. Hai que considerar isto todo un accidente que tratamos de correxir co tempo e o conhecemento.
Se falas duas linguas e as queres por igual e preguntanche cal prefires podes dicir que e como escoller entre o pai e a nai. Non se pode escoller. Ningun dos dous e perfecto nin ningunha das duas linguas e perfecta e o corazon pode querer aos dous por igual.
Un saudo.

Mr Tichborne disse...

Tódolos falantes de galego que coñezo din que o falan mal e que outros, ou en tal sitio, falan o "galego ben". Iso, en si, é moi galego. A min gústame o que escribes e paréceme caralludo e valente que afirmes así a túa identidade. Bicos.

Unknown disse...

A casualidade sempre esta aí, onte antes de marchar de viaxe incluín un texto onde menciono de pasada a diglosia, hoxe me encontro co teu post sincero, agarimoso e tenro e mais o de veoso, teño a convicción de que o blogomillo resulta unha ferramenta moi útil e poderosa.
Saudos

Basho disse...

Gostava de enviar-te uma mensagem de ânimo, mas não creio que melhorasse o que dizem os amigos que já escreveram mais arriba. Em lugar disso contar-te-ei um segredo: não existe o "galego correcto" como não existe o falante perfeito em língua nenhuma. A gramática e as normativas vão por um lado e os usos vão por outro (de facto, nos últimos anos, a tendência na Filologia não são as gramáticas e os dicionários prescritivos, senão os descritivos; quer dizer, os que descrevem como é que falam realmente os falantes duma língua e não como é que se supõe que deveriam de falar). O problema do galego é que as autoridades linguísticas conseguiram criar complexos nos falantes, convencendo-os de que falam mal quando, em realidade, falam como sabem. A ver quantos falantes de espanhol, ou de inglês falam "correctamente" o seu idioma. O galego é o único idioma do mundo com uma "polícia" linguística que persegue o que considera desviações da norma que tratam de impor. Isso tem de se acabar.

David disse...

Quen lle dera a moitos galegos escribir tan ben coma ti! Este post é boísimo, segue así!!
Saúdos

R.R. disse...

Suscribo as noraboas.
Xa podían aprender algúns parlamentarios, conselleiros, funcionarios, mestres, actores, periodistas e todo tipo de fauna que vive do seu traballo só porque existe o galego e non o sabe.

Laurindinha disse...

Precioso, sempre me emocionas... O teu galego é especialmente fermoso por que é o resultado da galeguidade supervivente... do esforzo do galego que tivo que deixar a súa terra a pesar do moito que lle quería...

edu disse...

o teu galego é o mellor galego. é o que nace da vontade, da teima esa rara que teñen as cousas por permanecer no mundo. instinto de supervivencia. é o mellor porque é símbolo dunha loita, pan (e viño) para o traxecto. que che vou dicir que xa non che dixese(n).

edu disse...
Este comentário foi removido por um administrador do blog.
oko disse...

o teu galego é, inequivocamente, parte da túa identidade. e agora repetiría todo o que che escribiron por aquí arriba...
un post fermoso, sen dúbida!!!

torredebabel disse...

seades moi benvidos R.R. e Parzival e moitas gracias por deixar palabras tan agarimosas! E o mesmo para a doce Marinha, Veloso, Carmiña, TXARI, FraVernero, acedre, Mr Tichborne, sz, David, a fermosa Laurindinha(s), Edu, e oko! todos vostedes sodes un agasallo na miña vida galega, tan pequena nos feitos, pero enorme no corazón. Quedei fascinada co xeito doado con que Fravernero anotou: "As identidades non son sinxelas, e dende logo tampouco unívocas. O que sí son -pese a quen lle pese- é escollidas". Pensei, cando atopei o comentario (e sei ben que non ten nada que ver co asunto da galeguidade, perdón pola mestura de asuntos), nos fillos dos desaparecidos que -nalgun momento da vida- van na procura dunha identidade que sinten que non é a que lles contaran na casa. Escollen procurar eses outros que son, ainda sen sabelo ben. E penso que -se pódese comparar estes temas nalgunha cousa- os fillos de galegos que nacemos na diáspora tamén nalgún momento escollemos ser algo (arxentinos, galegos, arxentino-galegos, galego-arxentinos...). Será por iso, coido, que sentinme tan ben cando Mr Tichborne anotou que todolos galegos din que falan mal a lingua. Eu sentinme moi galega!!!!
E tanto ten que ver o blogomillo e a internet, como ben dixo sz... Quero tamén deixar aquí duas gracias moi importantes para min: a primeira a Edu -que sempre ten a paciencia de correxirme os textos nun tempo que non ten- e a segunda a Parzival que con o seu segredo lingüístico abriume unha fiestra tan interesante.

Anônimo disse...

Ti tes todo o merecemento do mundo..para min falas e escribes como sabes..e eu entendo; non sei se o meu galego e bo ou e malo, do que si estou seguro e que o que agora falo e escribo e o que falaba cando tiven que aprender castelán.

Anônimo disse...

Nin imaxinas cantos folgos nos mete no peito aos falantes desta maltreita lingua coñecer casos como o teu. Unha aperta e grazas polos azos que nos dá o teu exemplo, unha verdadeira achega de esperanza.

Anônimo disse...

Querida amiga!
Sou portuguesa do Norte e apaixonei-me pela Galiza, sua língua e cultura. Também estou em FILLOS como associada e até comprei uma "parcelinha", a da "gatinha portugalega". Gostei muito de ler o que escreveste, principalmente do amor que perpassa através das tuas palavras, do "teu" galego. Desde a primeira vez que estive na Galiza, tenho vindo a ler muito em Galego e encontrado grafias muito diferentes. Considero que mais importantes que possam ser os aspectos formais, o amor que se dedica à língua Mãe ultrapassa-os, de longe!!!!
Falar, escrever em Galego é, também, reescrever a história da Língua, a história da Galiza. Bastou a "Longa noite de pedra" em que era proibido falar galego. Bastou que tivessem imposto o idioma castelhano. A Galiza e todos os que a têm no coração farão o seu caminho, caminhando. As pedras que vamos encontrando, retira-las-emos com doçura, com meiguice pois que elas também pertencem ao caminho que nos falta percorrer.
Um beijo,
Marga

torredebabel disse...

Pepe, Larvós e Marga, moi benvidos e moitas gracias polas palabras e o alento. Sodes todos moi, moi amabeis!

andreeof disse...

É uma pena que fales a versão da língua que os castelhanos te deixam! A ñ não existe no galego, mas no castelhano. Em galego escreve-se com nh, como na sua língua-irmã, o português!

Sou português, e posso ser tendencioso, mas não gosto que os castelhanos mandem numa língua tão próxima à minha. O galego de hoje é uma herança do franquismo, que tentou erradicar o galego isolando-o do português. Não deixem que isso aconteça! Um bem-haja!