Correspondencia /I

Moitas histórias de cartas e correpondencia temos na diáspora. Coido que por cada unha das nosas haberá outra xemelga na terra. Das que contan os meus, esta é a que máis me gusta.


A miña avóa tería daquela algo máis de 8 anos e a Arxentina non era nin siquera futuro. Un daqueles días claros na aldea, atopou no fondo dun baúl esquecido na casa un atado de cartas de amor que o seu pai atesouraba lonxe de miradas equivocadas. Había moitas asinadas por unha muller. E había só unha escrita por il. Comenzaba así: "Florípides, bella princesa". Non tanto polo uso do castelán, senón porque a nai da miña avóa non se chamaba Florípides senón Ana, a pequena Xerónima quedou desconcertada.

Non sabía, como soubo logo, que Florípides era unha muller da terra que tiña marchado con él e cun curmán para Cuba, nalgunha desas viaxes non tan longas que se emprendían entón na procura de traballo e unha vida menos famenta. Con ela, don Emilio seica tivo amores, ainda que non foi o único, ou eso decían as voces.

"Sen malicia nengunha", como ainda se defende cando lembra o asunto, a pequena e os seus poucos anos de inocencia entregáronlle o fardo de papeis á nai. "E foi o demo", aclara e fai silencio porque á miña avóa dáselle moi ben a síntese cando fala das cóleras, carraxes e enfados dos seus pais.

E así foi como Florípides, dende entón, sempre fíxose un lugar nos berros que a bisavóa Ana dedicáballe ao home cando tocaba discutir. Pero eran outros tempos e un matrimonio non se terminaba por algo tan pouco transcendente.