Solteiras

O último post de Marinha fíxome lembrar dunha xa mítica planta de Hortensias que houbo fai décadas na casa dos meus. Eu non cheguei a coñecela, pero seica que o arbusto arrincou suspiros de admiración moitísimas veces por mor das fermosas flores que botaba. A planta naceu, paréceme lembrar que soa e sen ser sementada por ninguén, debaixo da fiestra da cociña. Non era un lugar de moita terra. Pero iso non dí nada especial xa que nesa casa na que ainda hoxe se cultivan fabas, berzas, pimentos, tomates, amorodos, uvas e flores que van dende a camelia ata as rosas ou margaritas, nunca tivo mais que macetas.

Por iso, a ninguén sorprendía tanto que a devandita Hortensia medrara coma se fora alimentada con anabólicos tendo apenas centímetros de terra para nutrirse.

Miña avóa –é inutil escondelo- sentíase orgullosa pola magnitude da planta. E tamén pola fermosura que todos lle recoñecían. Non a mostraba sequera. Pasaba por aí con calquera visita coma se o espécime non estivera e, cando a persoa reparaba no exemplar e falaba dos seus atributos, ela minorizaba o tema de xeito inversamente proporcional ao que medraba a sua vaidade.

Un día deses (un fatídico día tería que anotar), alguén comentou fronte á Hortensia que esas plantas eran fonte de mala sorte. Se fora só un asunto de boaventura e destino a miña avóa non tería nin se decatado da observación, pode que atribuida á envexa pola fermosura das flores e follas. Pero esa persoa falou dun tema sensible e desacougante: a filla solteira.

Daquela, a miña madriña tiña 28 anos, unha vida plena e a paciencia murcha dos lamentos dos parentes por non terse casado ainda. Non casaba porque non quería que os mozos nunca lle faltaron. Pero iso non era resposta para os pais que vían pasar os meses coa angustia de quen perde, pinga a pinga, a derradeira auga que lle queda no deserto.

“As Hortensias fan que as fillas non atopen noivo”, dixo aquela voz e á miña avóa o corazón deulle un salto. A planta non volveu ver o sol nacente. Foi arrincada, con flores, follas e raíces... non fora o demo e volvera a aparecer por aí. E a filla casou dalí a un ano.

Marinha contoume que alá esa creencia non a había. Pero seica que as Hortensias non son as únicas que levan un deses sanbenitos. Félix Molina Tellez, no seu "El mito, la leyenda y el hombre - Usos y costumbres del folklore" fai unha lista de outros exemplares malfadados: a flor da magnolia din que trae mala sorte para os donos da casa; as figueiras son árbores nas que os trasnos se escónden polo que se fai unha cruz no tronco para que eses malos espíritus saian dalí; e tampouco hai que cortar figos con moito sol porque a planta anóxase e fai que saian ampolas nas mans.