Pode que por iso, dixo que non. E con só tres letras deu comezo a unha lenda. A lenda do Bar do Galego. Convídovos a coñecela.
O conto di que un empresario máis que millonario mercou todas as casas e propiedades que se atopaban ó redor das súas oficinas e non deu crédito cando o seu avogado contoulle que o bar da esquina non se vendía.
O empresario mandou entón ao seu socio que deixou no bar un cheque asinado pero sen números. Que o dono puxese a cifra que considerase abondo para pagar o solar. Pero o home, un vello, non vendía.
Farto, o empresario foi el mesmo onda o vello. Falou, argumentou, seduciu, convidou, ameazou. E nada.
O Bar do Galego, tal o nome que leva a falla de nome ou dun nome menos claro, fica na rúa Bonpland e Honduras do barrio de Palermo. E a lenda é tal real como o propio bar, o propio dono e ese non de seu.
Hai dez anos, o empresario Eduardo Eurnekian foi beber un café alí. Levaba un maletín cheo de dólares (entre 800 mil e un millón). O bar non valía tal, pero o empresario non aturaba que o vello galego non llo vendese.
O galego chámase Emilio Sangil, ten 78 anos, e chegou á Arxentina nos anos 50. Din os veciños, que Sangil -diante daquel maletín cheo de cartos- respondeu: “Antes de venderlle este bar a vostede, fágolle unha praza aos nenos do barrio”. E non vendeu.
Contan que ainda hoxe, de cando en vez, alguén que non coñece a lenda, quere saber se o bar está á venda. “Aos meus 78 anos, non teño interese de vender, a esta idade non quero máis aventuras”, dixo Sangil á prensa. E engadiu: “Este bar é unha parte da miña vida”. Unha vida que non se vende, nun mundo no que todo ten prezo.
