21 de ago. de 2008

A lenda do Bar do Galego

Na época na que don Emilio Sangil mercou o bar no que ainda traballa, Palermo era un barrio de obradoiros e fábricas, de xentes de acordar antes que o sol e de marchar cando xa é noite. Ninguén podía saber daquela que catro décadas despóis, todo mudaría tanto.

Pode que por iso, dixo que non. E con só tres letras deu comezo a unha lenda. A lenda do Bar do Galego. Convídovos a coñecela.

O conto di que un empresario máis que millonario mercou todas as casas e propiedades que se atopaban ó redor das súas oficinas e non deu crédito cando o seu avogado contoulle que o bar da esquina non se vendía.

O empresario mandou entón ao seu socio que deixou no bar un cheque asinado pero sen números. Que o dono puxese a cifra que considerase abondo para pagar o solar. Pero o home, un vello, non vendía.

Farto, o empresario foi el mesmo onda o vello. Falou, argumentou, seduciu, convidou, ameazou. E nada.

O Bar do Galego, tal o nome que leva a falla de nome ou dun nome menos claro, fica na rúa Bonpland e Honduras do barrio de Palermo. E a lenda é tal real como o propio bar, o propio dono e ese non de seu.


Hai dez anos, o empresario Eduardo Eurnekian foi beber un café alí. Levaba un maletín cheo de dólares (entre 800 mil e un millón). O bar non valía tal, pero o empresario non aturaba que o vello galego non llo vendese.


O galego chámase Emilio Sangil, ten 78 anos, e chegou á Arxentina nos anos 50. Din os veciños, que Sangil -diante daquel maletín cheo de cartos- respondeu: “Antes de venderlle este bar a vostede, fágolle unha praza aos nenos do barrio”. E non vendeu.

Contan que ainda hoxe, de cando en vez, alguén que non coñece a lenda, quere saber se o bar está á venda. “Aos meus 78 anos, non teño interese de vender, a esta idade non quero máis aventuras”, dixo Sangil á prensa. E engadiu: “Este bar é unha parte da miña vida”. Unha vida que non se vende, nun mundo no que todo ten prezo.

14 comentários:

torredebabel disse...

Un amigo moi querido díxome nestes días que o blog está algo esmorecido. É verdade. Mudei o traballo e non me chega o tempo para nada. Cústame atopar o momento pero iso non é escusa. A ver se o fago mellor dende hoxe...

Mario disse...

Non pasa nada, a paciencia tamén ten os seus premios, como este post. Hai que ser galego (creo que mesmo determinado tipo de galego) para darlle a importancia que merece a un bar. Ben se cadra tamén os irlandeses lla dean...

SurOeste disse...

a nosa Torre volveu!!! Por certo, mandeiche un mail hai uns días que non sei se viches; voucho volver mandar. Temos que falar.

condado disse...

Alégrome de saber que a mafia rusia non exista aínda na Arxentina. ¡saúdos ao galego do Bar do Galego!

Cuspedepita disse...

Non te preocupes, que agardamos por ti :-))
O galego do bar ten ben claro o que quere facer coa súa vida, e, ademáis, como bo galego é cacholán ;-))
O empresario pode darse por vencido, polo menos mentres non morra o Sr. Emilio.
Unha aperta outra vez desde a outra ourela :-)
E moitas grazas pola acollida en Bos Aires!
Vou falar dese día axiña :-)

Cuspedepita disse...

Non te preocupes, que agardamos por ti :-))
O galego do bar ten ben claro o que quere facer coa súa vida, e, ademáis, como bo galego é cacholán ;-))
O empresario pode darse por vencido, polo menos mentres non morra o Sr. Emilio.
Unha aperta outra vez desde a outra ourela :-)
E moitas grazas pola acollida en Bos Aires!
Vou falar dese día axiña :-)

llll disse...

beijos para ti, nena... teño un dvd pra che enviar... supoño que xa andas por aquel enderezo que viñana postal... enviarei o dvd entao, a ver se teño sorte...

llll disse...

pero se mudaches de traballo... vasme ter que enviar outro... ao meu mail, si?

paideleo disse...

Esta historia lémbrame unha película dun mariñeiro irlandén ou escocés que tampouco vendía a súa casa para construir.
Non lembro a película pero xa sabemos que a realidade supera á ficción muitas veces.

Antón de Muros disse...

Benvida, Débora!
Aledame que voltes coas túas historias en "Fíos" :-)

Por certo, Don Sangil é un exemplo de convicción e vontade, un embaixador galego no corazón de Palermo.

Unha aperta.

Antón.

Clara Flor disse...

Resistiu Sangil coma resistira aquel mapuche frente a unha grande multinacional italiana do sector textil. Resistentes nun mundo irresistible á oferta-demanda das vidas mesmas. Maravilloso post e mellor o teu retorno.Bicos ao lonxe.

Anônimo disse...

Si señor, afortunadamente non todo está á venda. Pouco queda, pero polo que se ve, aínda hai esperanza.

Eduard del Castillo Velasco disse...

Impresionante... Nunha cidade como Barcelona onde cada día hai menos bares onde tomar un café sen pagar o triple por luxos innecesarios, agradécese coñecer estas historias.

Saúde e bon café!

torredebabel disse...

Graciñas polos vosos comentarios, polas vosas historias e por estas apertas ao lonxe. Gustoume a historia de don Emilio para darlle pulo ao blog. Unha historia da resistencia sempre da ánimos e entusiasma.
E vós tamén dades ánimos e entusiasmo.
Graciñas!