Ben mirada, a horta que a miña avóa fixo medrar na casa de Mar del Plata foi unha das moitas maneiras da resistencia. Resistencia á vida urbana que a levou da súa aldea. Resistencia ao barrio de clase media alta na que cada xardín semellaba estar concursando por ser o mais distinguido. E tamén resistencia á modernidade e xuventude das fillas e dos netos que preferían a herba lisa para asolearse nela ou para xogar. "Quite a horta, mamá -pedíanlle-. Metemos unhas flores aquí e outra alá". Pero ela argumentaba que flores xa as había abondo.E non lle faltaba a razón. Porque na horta tanto medraban tomates e berzas, coma rosas e unha camelia vermella que nunca se adaptou ao clima frío e tan húmido daquela cidade. A horta achegaba e integraba a obriga do traballo, o seu rítmo cotián, o peso de non ser quen de fuxir del; pero tamén o goce do lecer, o tempo perdido (deixado) na contemplación dunha flor, as louvanzas apañadas grazas ao ramo feito na mañá.
Houbo horta en Mar del Plata mentres houbo enerxía para coidala. Erguíase cedo a miña avóa, co sol literalmente, a sachar nela, a extirpar as herbas, a trasplantar as plantas que saían onde nin debían, a apañar limóns ou tomates, a atar as ponlas cunhas cintas feitas esnaquizando calquera trapo.
Regaba e coidaba do que alí había cunha mestura de amor e tedio. Quexábase moito a miña avoa da terra que tiña metida nas mans todo o día, todo o ano, a vida enteira. Pero pouco facía por deixar de tela.A horta esmoreceu. Gañaron as herbas lisas e as flores decorativas. A casa de Mar del Plata xa non existe. E -ainda que me visita en soños- eu boto de menos á miña avóa. Con todo, atopei unha horta. Está na fronte dunha casa vella, a tres rúas daquí. Mentres outros neste barrio porteño pagan sofisticados xardineiros, alí medran un mandariño e un limoeiro mesturados con azucenas e rosas e tomates. Lazos de pano rachado manteñen quietas as ramas bordando un caos de cores e de formas. É desequilibrada e farturenta. É unha horta preciosa.
