Ben mirada, a horta que a miña avóa fixo medrar na casa de Mar del Plata foi unha das moitas maneiras da resistencia. Resistencia á vida urbana que a levou da súa aldea. Resistencia ao barrio de clase media alta na que cada xardín semellaba estar concursando por ser o mais distinguido. E tamén resistencia á modernidade e xuventude das fillas e dos netos que preferían a herba lisa para asolearse nela ou para xogar. "Quite a horta, mamá -pedíanlle-. Metemos unhas flores aquí e outra alá". Pero ela argumentaba que flores xa as había abondo.E non lle faltaba a razón. Porque na horta tanto medraban tomates e berzas, coma rosas e unha camelia vermella que nunca se adaptou ao clima frío e tan húmido daquela cidade. A horta achegaba e integraba a obriga do traballo, o seu rítmo cotián, o peso de non ser quen de fuxir del; pero tamén o goce do lecer, o tempo perdido (deixado) na contemplación dunha flor, as louvanzas apañadas grazas ao ramo feito na mañá.
Houbo horta en Mar del Plata mentres houbo enerxía para coidala. Erguíase cedo a miña avóa, co sol literalmente, a sachar nela, a extirpar as herbas, a trasplantar as plantas que saían onde nin debían, a apañar limóns ou tomates, a atar as ponlas cunhas cintas feitas esnaquizando calquera trapo.
Regaba e coidaba do que alí había cunha mestura de amor e tedio. Quexábase moito a miña avoa da terra que tiña metida nas mans todo o día, todo o ano, a vida enteira. Pero pouco facía por deixar de tela.A horta esmoreceu. Gañaron as herbas lisas e as flores decorativas. A casa de Mar del Plata xa non existe. E -ainda que me visita en soños- eu boto de menos á miña avóa. Con todo, atopei unha horta. Está na fronte dunha casa vella, a tres rúas daquí. Mentres outros neste barrio porteño pagan sofisticados xardineiros, alí medran un mandariño e un limoeiro mesturados con azucenas e rosas e tomates. Lazos de pano rachado manteñen quietas as ramas bordando un caos de cores e de formas. É desequilibrada e farturenta. É unha horta preciosa.
13 comentários:
Tal como se tua avoa, non deixase nunca Galiza. Estouna vendo co sacho. Bonitos recordos. Bicos
Imposible non lembrar ao meu avó ao ler a túa entrada.
Quizáis os dous (a túa e o meu) estean agora mesmo falando dos netos que non esquecen a terra.
Unha aperta.
Antón.
Todo un manifesto de resistencia, manter a autoxestión no medio do mundo do consumo. Na urbanización salvaxe que vivimos nesta cidade, onde aínda quedan hortiñas, hai xente que non entende, por exemplo, porque os veciños de certos barrios néganse a vender as súas casiñas con horta para deixar que edifiquen enormes bloques de edificios "se despois lles van dar un piso que vale moito máis". Descreo de que vallan máis as cárceres de cemento e o sometemento ao supermercado que ter terra por baixo das unllas.
Moitas verduras comezaron a súa andaina coma plantas de xardín, unha horta é un xardín que alimenta estómago e alma. As avóas son sabias,e a súa lembranza e alimento eterno.
O meu tío Maximino tiña unha horta en Lanús coma da túa avóa, que alimentaba a toda a familia :-)
Pois non era mala idea a da horta. Non sei se sabes que agora se levan por estes lares as chamadas hortas urbanas. Nunha reportaxe dun suplemento dominical lin que hai cada vez máis xente que aproveita o anaquiño de terra que ten (incluso macetas) para plantar pementos, tomates... e así fuxir dos produtos cada vez máis "quimiotratados".
Non ten moito que ver, pero eu lembro as hortas que se vían dende o meu piso de estudante, na rúa Carretas, en Santiago, a escasos cen metros da Praza do Obradoiro. Parecíame fermosísimo que en tan pouca distancia houbese tal variedade. Unha aperta dende Zamora.
Cantas horas divertidas nas hortas, xogando e apanhando cebolas, tomates, xudías...na doce companha da minha avoa e da minha nai.
levoume a outro tempo o teu post, a un tempo inesquecible para mín.
Unha aperta grande.
:)
(É unha horta preciosa)seguramente acabas de descubrir a vida doutra avoa laboriosa e resistente...
Estaba este día fregando a louza e de súpeto vostede na radio, parei de fregar, sorrín, e sentir reconforto ao escoitala. Foi un verdadeiro pracer que espero repetir máis veces. Saúdos.
Vai todo ben? É por que tardas moito en escribir. Bicos
Graciñas a todos por estares ali. Mesmo cando eu, moitas veces, falto. Graciñas a Suso que me da folgos para escribir. Sempre que pregunta por que non subo algo, entón síntome culpable e meto algunha historia. Graciñas ao benquerido Antón de Muros e a Marisa que levan ese blog a dúas voces tan fermoso. Graciñas á benquerida Lúa Neghra, o tempo que pasa e que non falo con ela!!!! Graciñas á miña doutora favorita (que é moito dicir porque non me gustan moito os médicos). Graciñas ao benquerido e admirado paidovento que sempre sabe contar cousas interesantes (a propósito, tamén aquí se levan moito as hortas urbanas... mesmo un organismo do Goberno apréndelle á xente a facelas e mantelas). Graciñas a Veloso pola referencia sobre as hortas veciñas da Praza do Obradoiro. Algunha vez lera algo desa historia pero neste momento (tarde, no xornal) xa non me lembro onde foi... Graciñas á necesaria Marinha de Allegue pola viaxe que abriu dende esta xanela. Unha viaxe fermosa, como ela mesma. Graciñas a Roi Buligan porque ten razón: ten que haber, detrás desa horta, unha avóa preciosa. E graciñas á sempre agarimosa, á sempre delicada X polas verbas sobre esas verbas de xoves. Graciñas a todos vos!
Grazas a ti, Torre :-)
Unha aperta.
Antón.
Postar um comentário