Teño unha foto de nena cun mandil a raias feito pola miña avóa. Teñoas co vestido da Primeira comuñón, feito pola miña nai pero tamén as dos quince anos co traxe longo, en raso branco, todo bordado en pedriñas coas que -queixabase mamá- perdera a vista. Roupas, bonecas, bolsos... todo podía sair desas mans.
Miña irmá pequena e mais eu fumos "al corte" de nenas. Aquí, ninguén vai aprender a coser, aquí vaise ao corte. Pois alá fumos as dúas pero seica a maxia perdérase no barco ou quen sabe onde porque nin ela nin eu fumos quen de dar vida a aqueles vestidos, aqueles bonecos, manteis, sabas, chaquetas. Eu non pasei dalgunha falda e dun bolso. Pouca cousa para tan enorme tradición...
Nestes días, a mestra do meu fillo mandou no caderno o debuxo dun disfraz de paxaro. Non ten moito que facer porque é certamente sinxelo e básico. Para nais modernas, que traballan, pensei. Para nais modernas, que non saben coser como as de antes, pensei. E mesmo sen saber, mesmo sen a maxia que souberon reproducir as xeracións de mulleres que están antes de min, eu púxenme cos moldes e coas agullas. Se cadra, non é bonito, pero para iso chega ben co neno que o leva.
17 comentários:
Que riquiño... Miña nai facíame sempre os disfraces do Entroido, e a verdade é que sempre eran mellores que os equivalentes mercados dos meus amigos.
Eu coñezo a ese rapaz ;-) ;-)
Unha aperta para a costureira Torre.
Antón.
Que riquiño, como di o Mario. Mais o disfrace non está nada mal. E ese é mérito teu, non da xenética: a miña avoa era costureira, a miña nai non lle dá mal e o meu pai é xastre. E se eu lle fixese o traxe ó teu cativo non podería nin erguer os brazos! Iso, se daba atopado como meterse dentro :)
Supoño que xa coñeces este video, pero por si acaso...
http://es.youtube.com/watch?v=IVdHIE705mk
Tes razón, chega co neno. Un saudo
Que lindo! É sinxeliño pero representa o que cómpre. A min nunca me gustaron, con todo, estas sesións de patronaxe nos colexios en que as mestras lles dicían ás nosas nais como nos tiñan que facer os disfraces do Entroido, para irmos tod@s igualiñ@s na comparsa. Nunca esquecerei cando, tiña eu oito anos, a miña abuela quedou sen tea abondo para un disfraz de brasileira e percorrín Compostela bailando o samba cunha baeta na cabeza. E como non tiña buratos nas orellas, fixemos trampa e penduráronme dous aros enormes da baeta. Iso si, as maracas eran de verdade, aínda as conservo :D
Uy, leo o teu texto e non podo parar de chorar (e non porque o traxe de paixariño de Santiago non estea bo que a verdade é que está fermoso). É que cas túas palabras, trouxéchesme á memoria a historia das mulleres da miña familia, unha historia -como a túa- ligada ao fío e á agulla. A miña avoa Isabel foi durante anos costureira industrial: cosía miles de camisas ao mes para pagar os seus dous ou tres soños de emigrante. Fai uns meses, un pouco antes de morrer, pediume que abrise o seu placard e buscase unha bolsa na que gardaba un dos seus tesouros: unha saba fiada pola súa mamá Manuela e bordada por ela: o único recordo da miña bisavoa que se trouxo cando veu de Galicia. Ese día regaloume aquela saba que tanto significaba para ela e que tanto significa hoxe para min. A miña nai Isabel tamén cosía: exhibía encantada o seu diploma de “corte y confección” ao que o meu avó Manuel -cas súas mans extraordinarias de ebanista- fíxolle un marco digno dun honoris causa da Sorbona. Cando eu tiña 15 ó 16 anos, mamá suxeriu a conveniencia de facer un “cursito de costura”: lonxe da afabilidade das irmás Campos, mandeina á merda. Uns meses despois, mamá morreu. Por ese tempo, eu cursaba quinto ano nun colexio que se empeñaba en facernos lucir unha espantosa pollera chea de tablitas que constituían un rodo interminable. A semana que perdín a mamá, se me descoseu ese maldito rodo e eu puxen toda a miña enerxía en non coselo: rexeitei a axuda da miña avoa, da miña tía, das nais das miñas amigas, da señora que nos axudaba en casa. Non. Púxenlle alfileres de gancho, pegueino con plasticola, prendíno con ganchos de abrochadora, deixeino colgando... Creo que foi a faceta máis profunda do meu duelo: ese rodo mostrábame ao mesmo tempo a ausencia de mamá e a miña incapacidade. Uns meses despois, busquei un pantalón da miña nai, mirei as botamangas con paciencia e, a modiño, arranxei a miña pollera facendo o mellor rodo da miña vida. Aínda teño na habitación a máquina de coser de mamá. Cando teño que escribir algo importante, conecto alí a pc. Gústame traballar sobre esa mesa na que ela cosía: é o meu reencontro con ese “fío invisible”, con ese legado que -aínda desde a diferenza- únenos.
Moitas grazas pola túa lembranza, Débora. Apertas
... e aquí quedo, no traballo, na metade da tarde, inundada pola emoción desta lembranza de costureiras que mais merecía estar no post que nesta xaneliña. Quen sabe, Andre, nós tamén enfiamos, bordamos, cosemos pero doutras maneiras, con outras ferramentas que non son fíos e agullas.
Tamén na casa temos a Singer da miña sogra, que dende logo era unha exquisita costureira. Gardámola porque, quen sabe, algunha vez chegue unha neta que a leve, que saiba valorala, querela, atopar o segredo desa alguimia de alfinetes, teas, agullas e fios.
Síntome moi honrada de que deixases aquí un recordo tan querido, tan especial e tan fondo. Apertas moitas!
Encántanme as familia que son quén de transmitir as cousas de pais a fillos. Non é tan doado como semella a simple vista.
saúde.
Despois de ler o comentario de Cobiñas lembro á miña nai coa súa máquina a pedal arranxando a roupa na casa da miña nenez...
Imaxes entrañables gravadas no corazón.
Unha aperta.
Antón.
Pois eu de coser nada. Bueno, cando era pequeno facíalle uns traxes aos Madelman que parecían esquimais. Miña nai cosía guantes de traballo na casa para gañar algo e nós de rapaces cortabamos pezas para poder adiantar o choio.
Santiago está todo fermoso que semella un Ícaro feliz.
Canta tenrura e sensibilidade! A memoria fainos saber que existimos pero o amor é o único que pode salvarnos. Fermoso post. Saudiños ao neno-paxaro.
A costureira nn saberá coser como as nais de antes, pero soubo tirarlle partido ao paxariño. Seguro que está plenamente feliz co traxe feito pola súa nai con tanto agarimo. E por descontado que para fermosura chega a do neno. Apertas para ambos.
A miña nai sempre me dixo que collo a agulla coma unha banderilla, non foi quen de contaxiarme o seu talento, mais a xenética é impredecible, unha miña curmá herdou estas habelencias. Todo queda na familia.
Por certo que o disfrace ten un aire Ágata Ruiz de la Prada xenial, esos en serie que se mercan non teñen nin aire.
Que curiosas coincidencias. Fai ben poucos días contáballe a Antón que gardo o moble da máquina de coser que miña nai mercou cando se casou. A máquina tena ela, pero disque o moble ocupaba moito ;-) así que trouxeno para a miña.
Durante anos useino de escritorio e axiña vai volver a esa función ;-)
Miña nai tamén cosía e tamén foi ela a que fixo o meu primoroso vestido de comunión.
Eu fixen algunhas prendas fai anos, cando tiña aínda tempo libre :-) e a miña irmá facía a súa roupa de adolescente e por riba cosía para as amigas :-)
Unha aperta forte
Xa era hora, de que te acordases de nós, je je. Bicos
coisa linda
Pero qué bonita cara!
y linda historia.
Un abrazo, señora mía.
Postar um comentário