19 de jan. de 2007

Natureza /1

Cando vivía cos meus pais, nunha casa con xardín sementada na periferia da cidade de Bos Aires, non tiña especial relación con ese exterior verde onde medraban árbores e plantas e flores de todas as razas e todas as cores. Se cadra, era moi pequena e moi urbana. Se cadra, tiña cousas máis importantes nas que reparar (ou iso pensaba daquela). Ou será que me viñan nos xenes os xementes recordos dos fríos e dos calores apañados polos meus na terra galega, os esforzos descomunales por pintar nela gromos alimentados de sacrificios, a semi-esclavitude que o agro reclama. A verdade é que non me foi dado coñecer os motivos, pero hoxe boto en falta ese anaco de terra negra e xenerosa que tantos anos foi parte da miña paisaxe cotiá.

Foi co embarazo que -meu home e eu- comenzamos a sentir unha fascinación polas árbores. E ainda que xa contei esa historia fai tempo, ven de novo a referencia porque esa conexión coa vida, coa natureza, coa forza todopoderosa dunha póla que semella seca e murcha no inverno e que pode encherse de pequenas follas en poucos días coa chegada da primavera, unha e outra vez, nos deixa conmovidos.

Foi daquela que atopamos o fío que nos leva á orixe, á terra. Vivimos nunha pequena casa na capital do páis. Temos avenidas e rúas famosas moi perto, o metro e a posibilidade de estar no Obelisco en 20 minutos. Sen embargo, non temos xardín. Apenas, unha terraza que se pode percorrer con dez pasos.

É dende esa casa urbana que soñamos cunha hectárea fora da cidade na que sementar un vieiro de agapanthus que debuxe unha invitación a pasar en cores violetas e azuis nos tempos do Nadal, moitos árbores (limoeiros e laranxeiras que sexan poboados polos azahares nos meses de setembro e outubro, eucaliptus, algún piñeiro, un carballo...) e non menos flores. E unha enorme horta que non deixe comer o que sementamos.

Mentres ese soño non se torna realidade, teño dúas plantas de tomates nunha maceta. E algo de ciboulette noutra. Unha albahaca que morre de cando en vez e, coma pasa co Ave Fenix, rexurde. Un mandarineiro diminuto e un fermosísimo Aromo de follas azuis. E a memoria das mans dos meus colonizadas pola terra durante séculos. E unha certeza: ningún froito cae moi lonxe da árbore.

18 comentários:

SurOeste disse...

O que sementa sempre ten...polo menos esperanza. Un abrazo, nosa labrega urbana.

FraVernero disse...

A vida vexetal ten un aquel de pureza... máxime cando moita dela non se adica a devorar a outros seres vivos desenvolvidos, coma facemos os animais...

As arquitecturas imposíbeis e tupidas do mundo vexetal... pensamos nos bosques perdidos cando os esquíos percorrían, segundo a lenda, cabo a cabo da península ibérica... Árbores vellas e sabias, cunha corte eterna ao seu redor a imitación das veas de mineral...
Unha aperta!

Anônimo disse...

É unha verdadeira ledicia poder ler as tuas verbas , cousa que fago moi amiudo .
Parabens.

moucho branco disse...

bueno,eu son un moucho, que che vou contar das árbores, :)

un saúdo.

Mr Tichborne disse...

As nosas árbores agroman lonxe unhas das outras, pero baixoterra as súas raigames tócanse, entrecrúzanse. Un bico.

Seoman disse...

Na nosa terra chea de arbores ese sentimentos non son tan normais dado que por pouco que te movas atopas unha arbore cerca. Lastima que o lume fixo que non existan tantos.
Os soños hai que perseguilos, atopao e disfrutao

Anônimo disse...

Que lindo. Co tempo, terás árbores e flores que cheguen ás estrelas!
Un bico ensoñador
MORALLA :-)

torredebabel disse...

Qué fermoso, SurOeste, isa idea da labrega urbana. Dalgún xeito, todos somos os que somos e tamén os que non queríamos ser. E tes toda a razón, a esperanza é unha semente forte. Grazas FraVernero, o que contas fai mais forte a miña idea de volver á vida na forma dunha arbore, milenaria e testemuña de séculos e homes. Grazas Homesdepedra, tamén eu visito o teu recuncho e o fago moitas veces polo ben que paso aí. Qué sorte que sexa recíproco! Moucho branco ti es un moucho con moitas arbores pero tamén con moito sentido do humor e da ironía! Graciñas por vir de visita! Mr Tichborne qué ledicia atopar as tuas verbas por acá! A diáspora -como dis- fai que esteamos mais lonxe e tamén máis preto. Cousas da identidade galega, verdade? Tes toda a razón, Seoman: o lume mata o espirito galego. Cada arbore que morre a mans do lume, deixa á terra máis baleira, menos verde, menos galega.
Benquerida Moralla, graciñas por estas visitas fermosas e eses bordados de palabras que deixas. Árbores e flores que cheguen ás estrelas é o que quero!!!! Apertas a todos. Moitísimas grazas pola vosa imaxinación, polo voso tempo e pola fermosura das vosas verbas!

A Raíña Vermella disse...

Saúdos! Coñecín este blog a través da Illa de Gorée e coido que regresarei a miúdo, é un lugar moi agradable... como a copa duha árbore, así de acolledor...

Anônimo disse...

É unha paradoxa que levo observando dende hai tempo. Estamos a construír un mundo de formigón, autoestradas, centros comercias, rañaceos... e despois, descubro polo fondo dos anuncios da televisión que, o que de verdade nos gusta é a herba, o verde, o natural. E resulta que é verdade, que non só o os románticos queremos natureza, pero a aposta maioritaria sigue a ser polas excavadoras e o cemento.

Torreira disse...

NINGÚN FROITO CAE MOI LONXE DA ARBORE E NINGUN ARTIGO TEU CHÉGANOS A INDIXESTAR BABEL.
CONTINUA A EMPRESTAR VERBAS

Mario disse...

O que tira tira moito, sobretodo aos que gostades de andar entre árbores e hortalizas. Eu sendo un animal esencialmente urbano (ou de vila grande) é algo que nunca darei entendido de todo.

TXARI disse...

o verde é vida, un anaco verde na casa é um punto de vida, pero nom podes negarlhe uma escapadinha de cando em vess á realidade verde....

Raposo disse...

Fermoso post e o final aínda mellor. Unha aperta.

Clara Flor disse...

Onte esta Heidi galega de 3 anos preguntoume: "nai, rematou o inverno, é que as árbores de Bruxelas, non teñen roupa". Ameaza xa a neve, asi que nestes dias vai ver árbores vestidas de xeo.

Ra disse...

Me ha encantado.
bicos

Asimè Triko disse...

Non concibo a miña vida sen prantas. Na casa temos horta e xardín e, aínda que os meus cultivos (hortícolas e ornamentais) me saen máis mal ca ben, cada día que pasa desfruto máis con eles. Para min supoñen unha terapia. Oxalá a xente fose tan agradecida coma as prantas.

torredebabel disse...

Benvida Raíña Vermella! que blog tan pero tan interesante que tes! sen dúbida, andarei por aí moitas veces. Grazas F. Miguez, tamén asisto a esa triste paradoxa da que falas. De feito, Bos Aires asiste nestes momentos a un deses chamados "boom inmobiliario" fronte ao que so uns poucos ficamos tristes e abrumados. Grazas Torreira! xa quixera eu que as miñas verbas foran o efectivas que son as tuas para levar aos lectores a mundos novos e oníricos.
Graciñas Mario polo teu comentario urbano ;-) Eu tiven moitos anos de cementomanía tamén e, coma contaba no artigo, foi coa chegada do meu fillo que a natureza se me fixo protagonista e necesaria. Dende logo, as conexións son doadas de facer, digo eu...
Txari! qué ledicia atoparte!! e canta verdade no que dis: esas plantas que temos na casa son fonte de vida e de enerxía. Tamén unha ledicia atopar aO Raposo, benvido! Graciñas Ra e graciñas Sr. Nohara! tamén eu son unha labrega bastante desastrosa, pero o que importa non son os froitos senón a terapia, coma dis...
Benquerida Clara Flor, tes aí unha alfaia! Qué lista, qué sensible, qué atenta ao mundo no que vive... xa o decia eu antes: ningún froito cae moi lonxe da árbore. Apertísimas a todos vos e moitísimas grazas de novo e sempre!!