Poetizarse

1- A poesia non morde, non fai dano e, ainda que haxa quen pense o contrario, non é aburrida, nin romanticona, nin cursi, nin dificil. E hai moitos tipos de poesía para que elixamos.

2- A poesia serve para ler, cantar, berrar, recitar, rapear, muscar, declararse, rebelarse contra o mundo ou unicamente para falar suave á orella. Tamén é un somnífero para durmir ben, unha pastilla sen química que mellora a saúde e o benestar, e relaxa as persoas. E serve, sobre todo, para explicar as razóns e as emocións que non veñen no dicionario.

3- Os poemas son como caixas de ferramentas, valen para todo: para sentilos, manosealos, lelos, cheiralos, gardalos nun armario, ensucialos, para ligar, para poñelos enriba da cabeza, penduralos na parede, limpalos, recortalos, reescribilos, meredendalos nun bocadillo de papel, ordenalos, metelos na neveira e lelos coa cabeza máis fría, ou deixalos sobre a cama para devoralos á noite, clandestinamente, cando todos se deitaron. Ademáis, a poesía cura enfermidades como a impaciencia, os nervios, os pés planos, os enfados, a dor de cabeza, as feridas imprevistas, as dores de amor, as indixestións, a ansiedade e algunhas gripes.

4- A poesía está nas cousas que nos rodean a diario, na música, na amizade, no supermercado, na risa, na moto, no váter, na esperanza, na turina, nas cousas persoais, no calexón sen saída, no mar contaminado, na tristura, no teu barrio, no ceo cuberto, no ordenador, nun berro, na paisaxe, na conversa e nas rúas. Onde ti queiras.

5- O importante da poesía non é obsesionarse con descifrala senón saber gozala, sentila e intuíla. Na poesía reconforta sentir o seu ritmo, a súa música, a súa sonoridade, os xogos de palabras que por veces nos deslumbran, as imaxes fascinantes que nos ofrece. E tamén os seus enigmas. Poetizarse. En definitiva, facer da poesía un prazer.

5 motivos para ler poesia - Fran Alonso

Ao manifesto de Fran Alonso, co gallo do Día da Poesía, engado eu que a poesía axúdanos a lembrar: lembrar quén somos e sobre todo dende onde vimos. Tamé, polo mesmo, cara onde marchamos. De cando en vez, gústame pasar uns minutos entre marabillosos poetas galegos que me contan, ao oido, so para min, esas historias, eses versos tecidos artesanalmente con palabras fermosas.

Eu quedo con estes, hoxe, escollidos arbitrariamente. Porque sí. Ainda que un dos poemas que máis me emocionan, unha e outra vez, estea escrito en castelán. Ainda que teña lembranzas que se contan a partir dun poema. Ainda que me fascine atopar un deles de cando en vez xurdido na miña casa. Coido que, ainda sen sabelo, todos temos a vida atravesada por poemas.


Pontevedra

Zbarski, Adrio, Bóveda, fouces, martelos, patria.
Xullo do trinta e seis, cando a vergoña abafa.
Ludres, bostas, apóstemas, enfóuzannos a ialma.
Na Caeira un piñeiro secou de tantas balas.
Corvos de alma de aceiro pairaban sobre a Fracha.
Poio Pequeno éravos un lugar sen lembranza.
Na Moureira laiábanse os xeiteiros e as lanchas.
Casino, tres da tarde, xarutos, gargalladas,
Víctor Lis de uniforme narrando a paseata
en canto Bernardito López arregañaba
a dentamia de ouro, a dentamia canalla.
Pola Rúa da Oliva case ninguén falaba.
Era todo silencio en Mourente e na Parda.
Carne de testemuño os veigais estercaba.
Xullo, noventa e dous, resistimos, qué pasa.
Os mortos non vingados nos coutan a esperanza.
Zbarski, Adrio, Bóveda, fouces, martelos, patria.

Vigo 1992.
Xosé Luís Méndez Ferrín


O povo que deixa

O POVO que deixa perder a sua palabra
creada, herdada, usada, revelada,
aquela que lle é propia e singular,
a que é unicamente sua,
está emprobrecendo ó mundo
e perpretando o seu propio xenocidio.
Ese povo vil
ollará aniquilada a sua lembranza
e o seu nome indigno
borrárase, sen máis, do universo:
hai agresiós á beleza e ó espíritu
que a vida non tolera nen perdoa.

Monforte de Lemos, 1998
Manuel María


A miña lingua nativa é o fascismo
A imposibilidade do fascismo para dicir os nomes do real.
PerturbaciónOrixe

Muros, 1995
Chus Pato