Maletas

Ben mirado, nin sequera sei por qué chorei. Estaban alí os meus pais, tíos, curmáns e a miña irmá. E os avós, claro, que eran os que viaxaban. A ocasión non podía ser máis feliz: logo de case 30 anos voltaban a Galiza. Pero eles estaban preocupados: polas maletas, polos netos que facían moito balbordo, polos fillos que quedaban con tarefas específicas (coidar as plantas, ventilar os cuartos, ir por alí, e mandar cartas). Os fillos, en cambio, estaban entusiasmados. E nós, os nenos, algo desorientados nese edificio enorme e gris que é Ezeiza. A guerra quedara atrás, xa ninguén cantaba a marcha a Malvinas e o ano 1982 agora tornábase un universo de fútbol e festa.

Hoxe teño as maletas feitas, o artigo rematado, amigas e amigos aos que vou ver, unha Mafalda coa que xogar, e cinco días na terra. Será o meu primeiro 25 de Xullo alá. Será, para min, unha festa.

Digo eu que desta vez non vou chorar. Pasaron moitos anos, moitas viaxes, os avós xa non están, moita xente que daquela estaba alí saudando non vai ir comigo ao aeroporto. Outra que si, coma sempre está. Será a segunda vez que estea lonxe do meu anxo da garda. E a primeira que deixe ao meu Santiago para ir a Santiago. As mellores cousas da vida condensan o máis poderoso da felicidade e o máis fondo das nosas penas e medos.

Graciñas por estares aquí e alí!