Desvelo

Puido ser o motor dun coche ou o falar dalguén na rúa. Non o lembro con precisión porque o único que recordo é que acordei na metade da noite por algo indefinido, un ruido, un son infrecuente que rachou a arañeira dos meus soños e me deixou náufragando no océano do insomnio.

Quen sabe que horas serían. Claro, iso tanto ten porque, como dí unha canción da Bersuit, pola noite a soidade desespera. E quen está desvelado, sobre todas as cousas, está só.

Para loitar contra o oco e o baleiro, din en escoitar. Escoitar a noite de Bos Aires no meu barrio. Soou a banda musical da avenida General Paz, unha autovía que aperta a cidade e sinala os seus confíns de vaidosa urbe civilizada... ou iso queren creer moitos. Soou a tose dun camión -se cadra tan desvelado coma min- e soou unha radio na que ata a música que pasaban semellaba adurmiñada. Soou a pregaria tardía do can dalgún veciño e a resposta doutro, afastado, se cadra un animal onírico e non real. Soaron dous ou tres taxis deses que veñen recalar nestas rúas serenas na procura dun descanso que lles prometa que non queda moito, que xa remata o choio, que virán tempos mellores. E grilos. Din en escoitar grilos. Pareceume irreal nesta natureza de cemento, un son case surrealista. Pero claro, agora non sei se os escoitei ou se, daquela, xa estaba a durmir de novo.