Cremos nisto

Hai algúns días, laiábame diante da posibilidade (hoxe certa) de que mudasen os criteros cos que nos últimos catro anos se traballou no eido da cultura na diáspora. Se antes todo eran gaitas, festas, comidas e todos a pedir cartos, a administración que marcha fixo o intento de imprimir unha idea ben distinta: actual e non morriñenta, profesional e cunha perspectiva universalista, respectuosa da memoria pero non por iso negada ao futuro, ecuánime e abarcativa. Houbo quen deixou de recebir cartiños daquí e cartiños dalá. Houbo quen perdeu a posibilidade de apañar materiais que tiñan outros destinatarios. E houbo quen se revelou contra os requisitos de presentar facturas, documentos e informes, como pasa en calquera Estado serio, se se pide unha subvención. Pero tamén houbo moitos que valoraron o trato dende a dignidade.

Laiábame diante da posibilidade de que o pasado volva e que nos mostre que nada aprendimos. Foi entón que o meu interlocutor me apuntou: "Estamos nisto porque cremos nisto. Forma parte de nós, da nosa identidade, das cousas que lle dan sentido ao noso traballo e á nosa vida. (...) Non hai razóns para o desánimo".

Egadía o seu propio desexo e unha verdade enorme: "Oxalá non se torzan os camiños que se iniciaron. En parte tamén depende de nós, de que os reclamemos, de que fagamos cousas e llas poñamos diante, para que vaian vendo o que hai e, sobre todo, o que pode dar de si este camiño, que non é incompatible con outras actuacións".

Confío cegamente nesta persoa. Confío cegamente na potencia da nosa lingua e da nosa cultura. Xa que logo, confío na forza do traballo comprometido a prol do único idioma, da única literatura, da única música, da única pintura, da única arquitectura e da única historia que é quen de falar de nós . Con máis empeño que antes, eu sigo aquí.

.