Crónicas marinas I - Pegadas de mar

Dende a fiestra desta casa na que estou dende o ano novo non se ve o mar. Coido ca el tanto lle ten. Neste pobo costeiro, o mar vese por todas partes. Ainda cando non se pode ollar, como na fiestra desta casa.

Pode ser que o nome confunda un pouco. Pero en realidade, non deixa de cumprir unha lei non escrita na zona que di que os pobos levan ou nomes relixiosos ou nomes propagandísticos sobre as vantaxes turísticas que ofrecen. Así, temos -por unha banda- a Santa Teresita (do que falo), San Bernardo, San Clemente del Tuyú ou Santa Clara; e -pola outra- Las Toninas, Mar Azul, Aguas Verdes, Mar de las Pampas, Las gaviotas, Costa del Este, Mar del Plata, Pinamar, Miramar, Valeria del Mar e moito máis mar mesturado co que veña por caso. A excepción foi a do señor Carlos Gesell que ben se ve que foi pouco devoto ou moi vanidoso porque bautizou ao seu pobo Villa Gesell... o que acá chamamos un home "autorreferencial".

Pero volvendo a Santa Teresita e ainda que no seu nome o mar non teña lugar, o pobo non podería ter nacido noutro recuncho deste enorme país. Leva na costa case 60 anos e o Atlántico xa imprimiu a sua pegada en todo: dende o ar salado e húmido que se respira ata algo no carácter da xente do lugar.

Cóntame o meu home, que chegou ao pobo con sete anos e marchou con 18 para estudar en Bos Aires, que as persoas case nunca quedan na vila. Viven un tempo, fan algúns cartos co turismo e marchan, cun movemento semellante ao do océano na praia cando a marea empurrao ou o chama.

Tamen por conta do Atlántico e a praia, este é un lugar que vibra catro meses e agarda os outros oito. Dende decembro ata marzo, os turistas chegan como o vento, con forza e sen reparar en nada. A vila leva días preparándose para iso porque o diñeiro que eles deixen no verán será todo o que haxa para vivir ata o vindeiro tempo de vacacións.

Así as casas foron pintadas e arranxadas, as tendas semellan ateigadas dos produtos para mercar, e as persoas do pobo están listas para traballar todolos días, todo o día, sen parar ata que o otono traia o silencio. Con todo, para os que tamén vimos en inverno, cando a vila está valeira, hai un xeito case esquizoide que a xente de acá ten cos turistas: necesítanos e tamén os detestan. Tamén niso semellanme ao mar que recibe aos homes cos seus brazos de auga e, de cando en vez, non os deixa voltar máis. Logo, cuspe os corpos inchados e mordidos coma quen tira o corazón dunha cereixa cando a carne se desfixo na boca.

Nós vimos moitas veces no ano. Case sempre no inverno, cando as casas lucen sen vergonza a pintura manchada e as pegadas do óxido que a sal do Atlántico comeu. Nese tempo de autenticidade, so quedan os homes e mulleres que viven acá, as tendas pechadas, as casas valeiras, os hoteis durmindo, o silencio, o vento, a areia húmida, a praia deserta. E o mar. Claro.