24 de jan. de 2006

Crónicas marinas II - Toureiros do mar



Non sei nadar. Hai quen e ve como unha falta pero eu o levo con militancia. E dende toda a vida, que xa me ten dito que as causas sonche como os viños: as máis vellas son tamén as máis apreciadas. E ainda que iso non teña moita importancia neste asunto, o meu medo ao mar xa pasou de vinte anos.

Ao comezo, cando era unha nena, nin era medo nin nada. Cada verán chegabamos á praia de Mar del Plata famentos de sol, de sal e dese golpeteo da auga fría do Atlántico no corpo. Nese tempo antigo de areas pouco poboadas e algo menos que virxens, o ruxir do mar perdíase entre os berros da cuadrilla que formabamos a miña irmá e mais eu, os nosos curmáns, os tíos e meus pais, e de cando en vez algún dos meus avós.

Daquela, todos lanzabámonos ás augas correndo e ficabamos na beira ata que algún dos maiores apiadabase de nós e levabanos máis dentro do mar. De todos, eu prefería ir co meu pai ou co tío Vicente porque non me soltaban a man cando viñan as olas. Os outros tiñan, digamos, xeitos pedagóxicos cando menos algo autoritarios e pensaban que era mellor descubrir ao nadador que todos temos dentro a forza de tragar auga e levar sustos no meio das olas.

Cos anos, aquela música monocorde de fondo fíxose ouvir e agora non lembro cando foi pero houbo un día no que reparei na inmensidade do mar, na sua bravura, na furia da auga batendo sobre a areia. E souben que non ia ser eu quen desafiara a esa fera enorme.

E non ouvin argumentos. Que nadar é bo para os pulmóns. Que mellora as costas. Que é mellor cas dietas. Que é importante. Útil. Lindo. E non sei cantas marabillas máis.

Fronte a tanto non e non, os meus pensaron que tería un trauma (xa se sabe que estamos na Arxentina e todos somos case-psicólogos). E a falta de mellor história lembraron do día no que o tío Pepe, arrastrado pola marea, berraba pedindo axuda mentres facía sinais (ou o que podía) cos brazos. Dende a praia, aquelo semellaban aspas de muiños de vento e, pode que por iso, ninguén pensou que se etivese afogando. Así, todos deron en saudalo moi divertidos, primeiro, e máis aburridos, despois. "Que tanto saudo tampouco é normal e a xente nos mira", dixo alguén.

O coitado saiu só e sen axuda ningunha e, ainda que eu case non lembro daquelo, o recordo que teño é máis divertido que tráxico. Polo tanto, de trauma ten pouco. O meu é militancia, que xa o dixen.

Cos anos, o asunto foise esquecendo. Outros aprenderon a nadar e o fan marabillosamente ben. Dende entón, gústame moito este tempo do ano que paso na praia. Gústame ficar cos pes na auga (entre nenos e vellos que tampouco pasan da beira) ollando a maxestade do mar. E cando algún dese valentes, que a forza de aletear van e veñen entre as olas, crúzaseme en la mirada, eu penso que son como toureiros ou domadores de feras, intrépidos ou inconcientes (que pode ser a mesma cousa). Mentres eu sigo na beira, abrazada polo ruxido do mar, enfeitizada por esa inmensidade brava e salgada.

Pode que algún día acabe por aprender a nadar. Quen sabe... o que é seguro é que as militancias vanse nalgún momento na procura de novos protagonistas que as impulsen coa forza da novidade. E é bo deixalas ir no momento xusto. O que sigo sen saber é como atopar ese momento xusto.

13 comentários:

acedre disse...

Que magoa non toparnos que aprendiache eu a nadar con gusto.
Unha vez que aprendes e vicioso.
De todolos xeitos, hai que terlle un respetinho porque cando menos se espera pode atacar ese mar.
Un saudo.

David disse...

Acabo de chegar ao teu blogue e todo o que lin pareceume moi interesante. Incluinte nas ligazóns do meu blogue.
Saúdos
PS: Vendo o teu galego, quen diría que naceches na Arxentina!! ;-D

min disse...

Cando era pequena o meu pai tiña que vixiarnos constantemente, porque escapábamos mar adentro. Unha vez que fun maior, dinme conta da inmesidade do mar, da sua profundidade,... e deume medo. Agora nado, pero sempre preto da orilla, que poida ver ben cerca a area.
Non podería vivir sen o mar, pero tampouco enriba del. ¡Eu non vallo para mariñeira!

Marinha de Allegue disse...

Entra no meu blog e a xogar!!!.
Unha aperta.
:)

FraVernero disse...

É unah sensación curiosa a da natación. Iso de flotar sobre unha supercicie líquida... Préstase moito para soños despois, nos que a supercicie na que braceas é o aire.
Vamos, que es capaz de voar.
Aínda así, non demasiado. En soños meus nos que conto coa habilidade de levitación, nunca son quen de separarme unha gran distancia do chan. E teño a sensación de que non debo pensar nunca que non son capaz de voar, ou esnáfrome...
O mar...
A súa música ten un encanto inenarráble. Podería botar horas só escoitando a melodía monocorde das olas esfarelánfose contra a praia e os rochedos...
¿Como será o mar de Río de la Plata?
Só por estas crónicas podemos facernos unha idea...

Anônimo disse...

Agora toute invitando a xogar si queres, outro día quedamos para nadar a mín gústame moito a sensación durante e despois de nadar...
Un beijo.
:)

nenodanorita disse...

Sinto, pero convideiche a algo maniatico no meu bló, ó igual que marinha, así que fainos un favor ós dous please.

torredebabel disse...

Ola a todos! teño que decir que deronme moitas ganiñas de nadar. Culpa de vostedes que o pintaron tan bonito (fravernero!! quedei encantada con todas esas posibilidades que contas que ten o nadar!!). Pero non sei se o meu medo darame autorización... Polo momento, entón, vou mergullarme no xogo ao que me convidaron Marinha e nenodanorita que polo que estiven vendo é fascinante!!!
Apertas a todos e moitas gracias polos comentarios.

torredebabel disse...

David e Iria, seades moi benvindos! teño retraso cos links pero vou sumalos á miña lista de amigos e admirados. Moitas gracias polas visitase, como di Marinha, a porta queda aberta! Apertas transoceánicas!

Mr Tichborne disse...

Ligueite para o xoguiño este das manías que corre polos blos. Pasa polo meu e entérate.

Laurindinha disse...

Se ves a esta ría tan dócil seguro que non podes resistirte e acabas nadando... Aínda que ¡a militancia é a militancia!

torredebabel disse...

Ola Satine, qué bo atopar alguén que tamén pode pasar ben nas orillas! Moitas gracias, Mr Tichborne, ando niso pero levame tempo escoller so algunhas das miñas manías ;-) Laurindinha!! vin a ría pero prometo que a próxima vez tentarei de saber nadar para descubrir a sua máxia!

Anônimo disse...

Eu tamén estaria contigo na orilla, e non é porque non ame o mar por sobre de todo, pero teño muito medo...
Bicos.