Crónicas marinas II - Toureiros do mar

Non sei nadar. Hai quen e ve como unha falta pero eu o levo con militancia. E dende toda a vida, que xa me ten dito que as causas sonche como os viños: as máis vellas son tamén as máis apreciadas. E ainda que iso non teña moita importancia neste asunto, o meu medo ao mar xa pasou de vinte anos.

Ao comezo, cando era unha nena, nin era medo nin nada. Cada verán chegabamos á praia de Mar del Plata famentos de sol, de sal e dese golpeteo da auga fría do Atlántico no corpo. Nese tempo antigo de areas pouco poboadas e algo menos que virxens, o ruxir do mar perdíase entre os berros da cuadrilla que formabamos a miña irmá e mais eu, os nosos curmáns, os tíos e meus pais, e de cando en vez algún dos meus avós.

Daquela, todos lanzabámonos ás augas correndo e ficabamos na beira ata que algún dos maiores apiadabase de nós e levabanos máis dentro do mar. De todos, eu prefería ir co meu pai ou co tío Vicente porque non me soltaban a man cando viñan as olas. Os outros tiñan, digamos, xeitos pedagóxicos cando menos algo autoritarios e pensaban que era mellor descubrir ao nadador que todos temos dentro a forza de tragar auga e levar sustos no meio das olas.

Cos anos, aquela música monocorde de fondo fíxose ouvir e agora non lembro cando foi pero houbo un día no que reparei na inmensidade do mar, na sua bravura, na furia da auga batendo sobre a areia. E souben que non ia ser eu quen desafiara a esa fera enorme.

E non ouvin argumentos. Que nadar é bo para os pulmóns. Que mellora as costas. Que é mellor cas dietas. Que é importante. Útil. Lindo. E non sei cantas marabillas máis.

Fronte a tanto non e non, os meus pensaron que tería un trauma (xa se sabe que estamos na Arxentina e todos somos case-psicólogos). E a falta de mellor história lembraron do día no que o tío Pepe, arrastrado pola marea, berraba pedindo axuda mentres facía sinais (ou o que podía) cos brazos. Dende a praia, aquelo semellaban aspas de muiños de vento e, pode que por iso, ninguén pensou que se etivese afogando. Así, todos deron en saudalo moi divertidos, primeiro, e máis aburridos, despois. "Que tanto saudo tampouco é normal e a xente nos mira", dixo alguén.

O coitado saiu só e sen axuda ningunha e, ainda que eu case non lembro daquelo, o recordo que teño é máis divertido que tráxico. Polo tanto, de trauma ten pouco. O meu é militancia, que xa o dixen.

Cos anos, o asunto foise esquecendo. Outros aprenderon a nadar e o fan marabillosamente ben. Dende entón, gústame moito este tempo do ano que paso na praia. Gústame ficar cos pes na auga (entre nenos e vellos que tampouco pasan da beira) ollando a maxestade do mar. E cando algún dese valentes, que a forza de aletear van e veñen entre as olas, crúzaseme en la mirada, eu penso que son como toureiros ou domadores de feras, intrépidos ou inconcientes (que pode ser a mesma cousa). Mentres eu sigo na beira, abrazada polo ruxido do mar, enfeitizada por esa inmensidade brava e salgada.

Pode que algún día acabe por aprender a nadar. Quen sabe... o que é seguro é que as militancias vanse nalgún momento na procura de novos protagonistas que as impulsen coa forza da novidade. E é bo deixalas ir no momento xusto. O que sigo sen saber é como atopar ese momento xusto.