Unha rede de manías

Díxome o meu home que son moi maniática mentres el non ten teima nenghuna. Eu penso que el repara máis nas miñas obsesións do que eu nas de el. Pero tamén pode ser que, efectivamente, eu sexa mais obsesiva e ponto. O certo é que pasei un bo rato procurando algunha cousa repetitiva, algo toliña e absurda que el faga a cotío pero todalas que lembraba acababan sendo miñas. Por iso, o difícil do xogo ao que me convidaron Marinha, o nenodanorita e Mr. Tichborne non foi atopar algo que contar senon só anotar cinco desas tolemias cotidians.

1- Teño unha lista de manías da ama de casa que non sou: non saio do cuarto sen facer a cama ainda que fose por un terremoto; non deixo que ninghuén lave os pratos da miña casa polo que teño na familia unha fama de tola á que non se lle pode tocar nas cousas; non tiro unha cerilla sen antes molla-la polas dúvidas; e lavo todala roupa do meu fillo á man.

2- Tamén desenvolvin co tempo e os anos unha morea de manías numéricas: fago contas e relacións cos números e as letras das matrículas dos coches e atopo cousas sorprendentes e totalmente inutiles; gardo os boletos das viaxes ao traballo se penso que teñen algunha particularidade como números repetidos, o mesmo ao comenzo e ao final ou calquera outra simetría (cousa moi normal porque teñen cando menos seis cifras); e adoptei o número once como sinal se sorte e sempre que aparece síntome tan segura de que todo vai sair ben que –claro- todo semellame que foi do mellor xeito que podería ser.

3- Coido que como moitos xornalistas, teño a manía por gardar todo. E cando anoto “todo” é todo, todo. Gardo todalas cartas, todolos mails, todolos chats e todalas mensaxes que recibo para espanto dos meus amigos e parentes que van tendo co tempo mais e mais medo das cousas que algunha vez puideron decir. A teima vale tamén para os xornáis, revistas, libros, papeis para envolver agasallos, paquetes, notas dos alunos da universidade dende fai oito anos, tarxetas e cintas dos agasallos que recibo e calquera outra cousa que me semella imprescindible para vivir. Tamén teño a manía (cara, teño que deci-lo) por mercar de novo calquera libro que quero ler de novo. O asunto limítase aos libros arxentinos porque os galegos non chegan a Bos Aires e, os que se venden no Centro Galego, son moi caros. Pero non podo ler duas veces o mesmo libro porque fago marcas, anoto cousas, deixo papeis sinalo as ideas e, nunha segunda lectura, todas aquelas pegadas interrompen e condicionan a nova lectura.


4- So podo vivir nun mundo ordenado. As cousas teñen o seu lugar e paso boa parte do día pondo, levando, traendo e acomodando. Gardo as roupas pola sua cor. Cando ando pola rede, vou pasando polas páxinas no mesmo orde: primeiro o correio, logo os xornais e revistas, os blogs no seu orde tamén e finalmente as cousas novas. No traballo, non podo comezar un artigo se non escribo primeiro:

VOLANTA

TITULO

COPETE

TEXTO

RECUADRO 1

TITULO

TEXTO

RECUADRO 2

TITULO

TEXTO

ten que ser así: verdana 10 maiúsculas e unha palabra debaixo da outra para logo ir completando co contido da noticia. E coido que xa vai quedando claro por qué temos tanto psicólogo na Arxentina, non si?

5- Finalmente, teño a obsesión de decir que non teño manías.

Ainda que a maioría xa o fixo, coido que non contaron as suas hojasdehierba, nacho, Carmiña, nemeth e cousas miñas. E ainda que só sexan cinco os convidado, tamén FraVernero e Iria. Se queredes compartilas, vai a invitación.