Véndenos o teu blog

A lista daquí ao lado medra e medra e iso é un sinal que eu, porque sí, interpreto como fantástico. Con todo, case nunca lembro a orixe de cada descuberta. Ás veces, son visitantes que chegan e para os que engado alí unha cadeira. Outras, son amigos dos meus amigos que, como é sabido, son amigos tamén. Algunhas achegas doumas algún artigo na prensa ou mesmo post de blogueiros.

Hoxe veño de descubrir un feixe de blogs na prensa. Foi no canal que -de cando en vez- La Voz de Galicia emprega para que os autores de páxinas fagan alí unha presentación do seu traballo. O dos medios interactivos. O dos lectores que tamén fan os xornais. O do xornalismo cidadán que tanto soa. O caso é que por esta fiestra aberta polo xornal xa asomaron moitos e a Voz tivo historias que contar. Lembro agora a da señora María Amelia de Muxía que leva o blog aos seus 95 anos.

Se eu fose xornalista dese medio, sen dúbida escribiría sobre ankami que leva un blog no que achega a súa Galiza e a Etiopía dos seus fillos. "Isto non é unha guía de viaxes, pero quizais che sirva de algo se pensas ir a Addis Abeba. É un espazo para manter o vínculo coa terra na que naceron os nosos fillos e da que, en definitiva, todos vimos. Son experiencias particulares, historias, curiosidades, lugares e persoas, comentarios sobre a actualidade, berros para chamar a atención sobre a desesperada situación de Etiopía. Un lugar que queremos compartir contigo que, por algún motivo, escribiches a palabra Etiopía nun buscador", explican.


Tamén, claro, falaría do blog Energías Renovables y Sostenibilidad Energética dun grupo de estudantes do Master en Enerxías Renovables e Sustentabilidade Enerxética (MERYSE) da USC con distintas especializacións co obxectivo de divulgar, escoitar, debater e aprender todo o que engloba a Sustentabilidade Enerxética. Segundo anotan, "a intención dos editores do blog é principalmente é a de informar, xerar debate e así, concienciar ao lector na necesidade da autosuficienza enerxética e as enerxías renovables como única fonte de futuro".



A Javier, autor do blog O románico na Gallaecia: Un percorrido pola arte románica entre Miño e Douro e outros non menos interesantes, faríalle unha entrevista sobre o seu "percorrido polas igrexas románicas comprendidas entre as cuncas dos rios Miño e Douro e que na Idade Media pertencían a Gallaecia como lugar de convivencia común".


Se eu tivese lembranzas de nena galega na terra, sen dúbida faría unha crónica moi simpática e empática sobre Wikirecuerdos que, segundo explican os seus autores, "é unha enciclopedia de contidos relativos ao consumo e o lecer dos anos 60, 70 e 80 do século XX, baseada na tecnoloxía wiki". A diferenza dun blog, esta páxina -anotan- "admite a túa colaboración para xerar novos contidos e mantén un foro aberto para discutir ou compartir sobre a nostalxia desa época". Eu nin idea, pero imaxino que hai unha chea de persoas ás que estas preguntas lle din algo: "¿Te acuerdas del álbum de cromos El porque de las cosas?¿Y de los Madelman? ¿Recuerdas con nostalgia la serie Bonanza que veías en la televisión en blanco y negro? ¿En el colegio eras de los Bonys o de los Tigretones?".

Se o convite "A vida do meu barrio contada polos seus veciños" non ten moito encanto de seu, chega con mergullar polo blog Barrio de Los Rosales para atopar nel un verdadeiro espazo de reunión, de traballo conxunto, de veciñanza no senso de vida compartida. Pódese non estar dacordo con todo o que fan, pero dende logo mentres todo enfoca no individuo illado, que alguén aposte polo benestar común non está nada mal.


Por último, se eu foxe xornalista de La Voz tamén faría por atopar o blog de Gumersindo Novoa Rodriguez que esqueceu deixar alí o enderezo. Pero como non son, como non vou escribir a historia destas páxinas, nin vou atopar ao señor Gumersindo de Uruguai, só deixo aquí este convite.

Ex libris

Mesmo antes de saber que existía e moitísimo antes de saber que levaba un nome, collín da paranoia (experiencia) de bibliotecaria da miña nai o costume de marcar os meus libros. Ela facíao co selo da biblioteca e coa mesma devoción coa que algúns rezan: sen moita confianza en que iso vaia dar resultado ningún, pero polas dúbidas, xa que nunca se sabe por onde un sinal de propiedade pode desanimar a un ladrón en potencia.

A falta de selos e tintas, eu escribía o meu alcume nas páxinas que levasen un número 11. Daquela era case que un rito: chegar á casa, ulisquear no cheiro a tinta das páxinas, e logo imprimir cun boli azul esas letras. Benmirado, non había case posibilidade ningunha de roubo xa que os meus libros non saían da casa. Pero trabúcase quen busca algo de lóxica nun rito.

Co paso do tempo e co embotellamento de traballos e tarefas pendentes, o costume foi quedando atrapado polas leis da coincidencia: se o lembraba cando tiña tempo de facelo e atopaba un boli azul e logo -ao telo na man- non esquecía para qué era que o buscaba e se non chamaba o teléfono ou alguén me falaba e así...

Un ex libris é unha marca de propiedade que normalmente consiste nunha estampa, etiqueta ou selo que adoita colocarse no reverso da cuberta ou tapa dun libro, e que contén o nome do dono do exemplar ou da biblioteca propietaria, explica a Wikipedia que -coma sempre- sabe máis ca min. O nome do dono vai precedido da expresión latina ex libris (ou tamén frecuentemente ex bibliotheca, ou e-libris), aínda que podemos atopar variantes (como "Son de..." ou similares).

Ademais da lenda que acredita a pertenza do libro, polo xeral o ex libris exhibe tamén algunha imaxe -engade a Wikipedia-. Os exemplos máis antigos empregan escudos heráldicos; posteriormente predominan imaxes de contido alegórico ou simbólico (moitas veces acompañadas dalgún lema). A tipoloxía das imaxes foise diversificando moito: abundan por exemplo as relacionadas coa profesión, actividade, gremio ou afección do dono. Son frecuentes tamén os motivos relacionados co mundo do libro e as bibliotecas.

Como non podía ser doutro xeito, hoxe en día hai unha verdadeira industria do ex libris. Hai dende artistas dedicados ao deseño deles, empresas que ofrecen selos para dar de agasallo, hai mostras dedicadas só a ex libris marítimos como esta organizada polo Museu Maritim de Barcelona, e hai quen xuntou os ex libris de celebridades do cine.


Dos que levo vistos, gustáronme moito o de Andrea -que nunha imaxe fai un perfil fermoso da súa personalidade- e o de Paideleo que garda sitio para a sinatura do propietario dos libros o que engade unha volta máis á identificación dende a propia caligrafía.

__________________________
Graciñas a Paideleo, Ana e Leo
pola caixa que deu orixe a este post!

Transplantados /1

É como di un amigo: a xente que emigrou dende Galiza a este recuncho austral do mundo fixo da Arxentina unha nova versión da súa vida galega. Transplantouse, coas raices e todo. Eu non son quen de facelo tan ben coma él, pero engado ás historias que el conta, esta serie de fotos. Foron feitas (polo meu home, que eu son un toxo coa cámara) nunha tarde de paseo na rúa 2 do pobo de Mar del Tuyú. Pero iso é o de menos. Como dí este amigo, as pegadas do amor por Galiza están en todos os pobos, en calquera rúa, diante da ollada distraída que levamos coma levamos as gafas.




Antolladizamente, imaxino a un home dedicado á construcción de casas nesa rexión de pobos de praia que, diante da súa, plantou este horreo coma quen anota o seu nome ao lado do timbre. Imaxinoo hoxe moi maior, se cadra xa non vive ali. Imaxino que marcharía á capital, onde hai mellores médicos e onde os fillos din que se vive mellor, pero el non está tan seguro. Tanto ten, está nun tempo da vida no que poucos atenden ao que pensa ou opina.


Imaxino a xente que pasa pola rúa e que imaxina que o dono de casa ten que ser bastante extravagante para facer unha casilla para o lixo. Imaxino aos outros, aos que saben, aos que entenden de que vai esta "casiña" e imaxinan ao home que plantou un horreo na porta da súa casa coma quen pendura unha bandeira.



A ver se collo entusiasmo e fago máis destas series. Mesmo sendo tan mala coas fotos, o amor pola terra deixase retratar mansamente porque non hai barrio ou rúa no que non se atope.

Protagonismos

Nunha praia pódese atopar case calquera cousa. Iso non é raro.
Tampouco é extraño que alguén vaia coa súa mascota. Poñamos por caso un can.


Que un tío teña por animaliño doméstico unha iguana xa vai sendo menos común. E que vaia á praia con ela, bueno, alí tendes algo certamente moi pouco corrente.


Pero que o tío que vai á praia cunha iguana, que loce a súa iguana pola arena levándoa nas costas coma un pirata leva seu perico, logo pose de canso das olladas da xente, esas olladas que él mesmo procurou paseando á súa mascota por todos os recunchos da area, pois iso sí, cando menos a min, paréceme moi raro.


É que na praia atopa un case de todas as cousas.