4 de mai. de 2006

A comunicación

O móvil, sen ser un dos máis caros nin dos máis sofisticados, chamaba á atención entre tantas cabezas que se disputaban o espazo. A man, tensa e estreitando con forza o aparello, procuraba manter unha altura razoable, pero sen moito éxito: o teléfono non conseguía superar a altitude da meirande cantidade de persoas que se comprimían nun lugar tan pero tan pequeno. A muller detrás da man, que sostiña o móvil, choraba. Dun xeito discreto. Sen facer moito barullo. Choraba dentro de si mesma. Ainda cas bágoas podíanse ver moi ben. E non baixaba o teléfono ainda que ben se vía que o brazo tremíalle co esforzo.

Do outro lado, nalgún lugar da cidade, a nai da muller tamén choraba. Non facía falta coñece-la: nin a ela nin á sua nai. As dúas choraban. Bágoas de lonxanía, de soidade, de morriña. Bágoas de quen -así, sen imaxina-lo sequera- no lugar menos pensado, cando xa se pensa que aquelo foi esquecido para sempre, unha música e un son vólvense tan poderosos como para traer de novo o pasado.

O domingo pasado, foi presentado o libro "Polifonías" na 32º Feria do Libro de Bos Aires. Estaban aí a autora; o director xeral de Creación e Difusión Cultural, Luís Bará; o xornalista, escritor e editor Víctor Fernández Freixanes; e a responsable de Emigración do BNG, Ana Miranda; entre moitos otros famosos e anónimos.

Cando o acto acabou, moitos pasaron polo stand galego. Houbo quen mirou libros. Houbo quen mercou algún. Houbo quen fixo preguntas. Nun recuncho, unhas mozas da Asociación Folklórica Baixo Miño falaban cun mozo da Federación que viña doutro acto coa sua gaita e flautas. Dalí a pouco, as palabras deixaron lugar á música e o gaiteiro e as cantareiras e pandereteiras foron perdendo o medo. As cancións soaban cada vez máis e máis, e como no conto do Flautista de Hamelin, os visitantes da Feria ficaban feitizados e encantados co espectáculo non permitido no lugar, pero quén paraba iso agora?

A muller do móvil chegou desacougada e axitada. Arrastraba dous fillos pequenos (ainda que podían ser tres) e ben se vía que viña orientada polo son da música. Meteuse como puido entre as xentes, abriu o bolso e remexeu nerviosa ata atopar o aparello. Parecía que en cada segundo perdido na tarefa de atopa-lo móvil e pulsar os números íaselle algo de vida. Cando volvín a ve-la choraba. E os fillos, coma todos os nenos do mundo que ven chorar á nai, deixaban ver na sua cara unha mestura de fascinación e de medo.

Cando a música xa levaba tempo adurmiñada, a muller ainda seguía aí. A nai dixéralle o nome da aldea da que viñan pero dous minutos despóis, ela xa non o lembraba. Como tampouco soubo decirlles ás vendedoras o nome da provincia galega na que aquela terra de orixe se atopaba, decidiuse por mercar un mapa de Galicia. Aos nenos, ainda excitados, non lles chegaban as mans para acadar os libros, xogos e papeis que lles regalou Ana, sementando o amor pola identidade (cunha forza e unha intelixencia que nunca lle vin a ninguén). E mentres, ainda soaban palabras do día anterior, cando foi presentada a novela "A fin da terra" e a sua autora dixo: "Lo que pasa es que Galicia atrae, seduce. Galicia enamora".

21 comentários:

nenodanorita disse...

Así é bonita, Galicia produce todo eso e máis. Hoxe vou xantar con Ana en Vigo, que me quer contar a sua crónica da viaxe e falarme do impresionada que veu de ti.
Unha apreta.

Mr Tichborne disse...

Que bonita historia, coma tódalas túas... unha aperta transoceánica, a ti e a esas dúas meniñas

Ghanito disse...

Benquerida torredebabel, concordo con Mr tichborne, as túas historias son moi boas, pero todos coñecemos boas historias.
Ti, despois diso, sabes contalas.

Grazas pola emoción.

Anônimo disse...

Sabes contar as historias dun xeito sinxelo e agarimoso, sabes que son fan túa.

Un beijo e unha aperta linda.

:)

Anônimo disse...

Perdoen a miña ignorancia, pero... esta Ana Miranda de quen ven sendo?
(Modo de preguntar tradicional no país: "de quen ven sendo" é pedir datos dunha persoa que se descoñece)

torredebabel disse...

Señor anónimo cultural, moito gusto dame responder á sua pregunta porque sempre será pouca a xente que saiba o ben que traballa esta muller. Ana Miranda é a encargada de Inmigración do BNG e, ainda que non sei canto saberán os outros especialistas no tema das outras forzas políticas de Galicia (e sen ser afiliada nin tener eu ningunha relación co Bloque), non minto se lle digo que nunca coñecín a ninguén que traballara tan honestamente na diápora. E cando anoto "honestamente" pode vostede creerme que iso non é pouca cousa para unha chea de xente que non é máis ca votos, de cando en vez. A señora Miranda (a quen coñecín a semana pasada) é unha muller que traballa polas persoas, pola dignidade das persoas, pola igualdade. E non teño por qué decir unha cousa por outra xa que -coma dixen- non sabía dela ata fai días apenas.
Unha cousa máis: teño 33 anos e vivo na Arxentina, polo que fai cando menos 20 anos que penso que todolos políticos profisionais non teñen interes ninguno nas persoas nin na sociedade senón únicamente en eles mesmos, a sua conta bancaria e a sua fama. Pois ben, Ana Miranda deume unha esperanza. Non se trata de ela, senón do feito de vela traballar cinco días. Se puidera por acá unha x por cada persoa que pensa coma min despois desta Feria do Libro, pode vostede estar seguro que enchería este cadriño todo de xxxxxxxxxx.
Por todo o que puxen acá, estou segura de que ela non ten nada de futuro na política...

Anônimo disse...

Graciñas polo dato.
Pero gustaría saber algo máis: formación académica, cargos institucionais que ocupa, tempo que leva no BNG e cargo directivo no mesmo, etc. E, ademais, se ten escrito algún texto (programa, iniciativas, proxectos concretos, etc.) coas súas ideas a desenvolver
na emigración, entre outras cousas.
Moitas grazas.

besbe disse...

Ola de novo. Non sei como me sentiría eu en situacións similares, pero vexo o caso contrario. Amigos de Arxentina e Uruguai que se tiveron que vir para aquí, como moita xente nosa foi para aí, tamén estrañan moito a súa terra e costumes e non vexas o desgarro que se palpa cando nun momento de lecer entre todos nos poñemos a ver a propaganda de "La llama que llama" ou descobren que unha pizzería ten choripán. Pode parecer absurdo pero para eles son momentos de risas por fora e de chorar por dentro un pouquiño.
Moitos agarimos porque sempre nos (me) conmoves.

Anônimo disse...

A historia que relatas é comovedora, calquera que vivise a emigración, sabe de que falas.
Pero do que non teño dúbida, é que Galicia namora, ata se lle puiden dicir. Ámote moito.

Unha forte aperta

torredebabel disse...

Ámote moito! si señor, é preciso decir iso moitas veces e tamén levalo aos actos de todolos días. Concordo totalmente con sz e con Satine naquelo de que Galicia métese dentro. E o que conta Besbellinha é a perfeita outra cara desta chamada no móvil. Penso que quen quera entender a Galiza ten primeiro que entender ese sentimento de división, de perda, de morriña por aquelo que fica lonxe.
Moitas graciñas polos agarimos feitos palabras. Sodes todos moi bos amigos e -sobre todo- moi xenerosos comigo!

torredebabel disse...

señor anónimo cultural, sinto non saber responder ás suas preguntas. Só podo decirlle que Ana Miranda é avogada, fala catro ou cinco idiomas e ten tres (pode que foran catro) cursos de especialización (non coñezo o nome correcto para falar de estudos de posgrado alá, ou sexa os que se fan despoís da carrera universitaria). E pouco máis sei. Sobre as ideas e proiectos, convídoo (e tamén a quen queira, claro) a ler www.galizaglobal.blogspot.com

Anônimo disse...

Moitísimas grazas por informarme, Torre de Babel. Se mo permite, gostariame dicirlle que é vostede encantadora e amable. Grazas tamén por selo.

Veloso disse...

Como sempre, grazas por contarnos cousas tan fermosas da Galicia transoceánica. Hai máis de quince anos, cando colaboraba nunha pequena emisora de radio, en Vigo, coñecín a unha rapaza que rebulía por alí, sempre cun sorriso na boca. Non a tratei moito, pero lembro que puña entusiasmo en cada unha das súas palabras. Chamábase Ana Miranda. Alégrome de saber que aínda conserva o entusiasmo. Unha aperta.

Anônimo disse...

Fantástica historia. Case podía vela...

acedre disse...

A xente que estamos fora (e muitos dos que estan dentro) temos unha vision idealizada de Galicia que nos persegue a onde vaiamos.
E a verdade e que Galicia non e o paraiso pero ben pode pasar por un.
Un saudo.

TXARI disse...

canto máis tempo pasa máis te lembras do bo e esquezes o pior...

Anônimo disse...

Cambiando de terzo, remato de deixar unha proposta na entrada sobre a emigración do blog de Marcos Valcárcel, no que me gustaría que vostede, Torre de Babel, aportase a súa experta opinión. E tamén a de todos os demais, claro.

torredebabel disse...

É como dixo Lojo: Galiza enamora. Pode que sexa a Galiza ideal que foran construindo os emigrantes para soportar a dor de ficar tan pero tan lonxe. Pode ser a Galiza dos tópicos, as empanadas e as gaitas. E pode ser a Galiza real, a que nos contan os nosos que alá viven, a que lemos nos xornais e vemos na TVG, a que lemos nos blogs. Galiza é poliédrica (como dí unha amiga moi querida) e podemos amala en calquera dos seus lados.
Gracias, millóns de gracias, a todos polas vosas palabras!

Anônimo disse...

Un atrevimento, é moito pedir que graves a conferencia de mañá, e así os de dentro e os de fóra poderiamos escoita-la, ós lectores asiduos, quédanos por coñecer a túa voz.

Despois poderias colgala no teu blog...

XulioDRabal

torredebabel disse...

Xulio, a verdade é que, ainda que cometera a loucura de grabala, nunca atoparía a valentía de pola acá. O meu galego falado é moi moi malo. Pior ainda co escrito, entón xa podedes imaxinar... E non é modestia senón a máis pura realidade. Mañá, no telexornal da TVG, nunha pequena reportaxe que me fixo sihomesi, podes ver que digo a verdade.
Sen embargo, deixarei o texto para lelo, se queres. Ou mándocho por correo, que tampouco é tan interesante para deixalo acá...
Moitísimas gracias polo interese. Só espero estar á altura do día e do acto (e morro co medo porque penso que non estou...)

Anônimo disse...

Esperamos verte con ansiedade no telexornal. Eres unha revolución. Acabo de ver a outra que tamén revoluciona, Dionisia López Amado, Nai da Praza de Maio, outra galega bilateral, coma ti, nunha charla en Vigo moi emocionante. Ambas tedes en común, a galeguidade de raiz, nesta lonxania-cercania. Xa non sei, a estas alturas, qué é perto, qué é lonxe...lendo os teus artigos e comentarios, xa creo que temos que renunciar aos epicentros, e empezar a fala de multitude de epicentros.Unha aperta neste xa dia 17 de Maio.