Que non mortos

Dionisia López Amado é integrante da Asociación Madres de Plaza de Mayo. Vai polo mundo cun pano branco na cabeza e unha dor sen remedio polo fillo ausente no corazón. E anoto fillo ausente, que non morto, porque esa desaparición é moito máis cruel e brutal cá morte.

Dionisia López Amado, algunhas veces, ten un tic. Un movemento disimulado, no que poucos reparan. Cando pasa, empúrralle a cabeza cara atrás, coma se fíos invisibles turraran do seu nariz. Unha ou duas veces. Rítmicamente. Pode que sexan tres. Un movemento intenso que a obriga a ollar para atrás. Curioso ese tic. Curioso que a leve a mirar para atrás, para o que quedou alá, na história, algo do que non pode esquecer. Mirar atrás para ir cara adiante. Algo que quedou. Non esquecer. Un tic. Fíos invisibles que turran. Unha ou dúas veces.

Dionisia López Amado está facendo o seu propio Camiño de Santiago por estes días en Galiza. Leva a súa história, as pegadas da dor no corpo e esa pesada cruz sobre as costas. Pero ela non a sinte cruz senón estandarte. Porque esa muller, e moitas outras, non esquecen e dan batalla coa forza da paz e da valentía. Que foron homes os que asasinaron e son mulleres as que siguen dando vida. Cada día. Parindo de novo esos fillos ausentes, desaparecidos, que non mortos. Senón moi vivos!

Déixovos as palabras que Mercedes Vázquez Rodríguez, da Asociación Cultural máislibros, mandoulle a unha amiga moi querida logo de asistir a unha das conferencias que deu Dionisia nestes días.


Fun unha das afortunadas que o pasado 9 de maio asistiu na galería Sargadelos á comunicación , que non conferencia, impartida por Dionisia López Amado, a nai galega do grupo “ Madres de la Plaza de Maio”, alí estivo co pano branco simbolizando o cueiro dos fillos, co nome deles bordado. Saín contaxiada da súa enerxía, do seu entusiasmo…da súa forza, da súa alegría…da verdade desas 30.000 razóns ( os desaparecidos en Arxentina) que cada mañá, desde hai 30 anos, bótana da cama e anímana a non abandonar esa loita pola xustiza e por difundir a verdade da historia.

“ Un pobo sen memoria é un pobo cego” dicía nalgún momento, por iso é fundamental coñecer a historia. Ter memoria para non repetir erros, coñecer a historia para que o mundo sexa mellor. “ O odio só conduce á destrucción” tamén dixo, e en verdade esta sabia incansabel de 78 anos soubo explicar moi ben como o odio paraliza, enferma… e o que hai que buscar son vías para a acción. “ Hai que coñecer para que NUNCA MÁIS volvan pasar esas atrocidades”, repetiu varias veces.

Emocioneime co relato do “ antes”: o seu fillo fotógrafo e a súa nora enfermeira, ambos pertencían ao “Partido Revolucionario de los trabajadores”; ambos traballaban en alfabetización e mellora sanitaria de sectores socialmente deprimidos. Eran moi boa xente, dicía ela. Aquel 15 de maio desapareceron…e desde aquela a súa vida converteuse en loita contra a impunidade da dictadura militar, emocióname ainda máis o relato dese “ despois” tan comprometido.

Ainda que hoxe a miña lembranza de agradecemento para ti, Dionisia, ten que ver coa lingua que empregaches: o galego. Repetiches en varios momentos que amabas esta terra que te disculparamos pola túa fala que non era boa, pensabas, porque ti foches das que tiveron prohibido o galego: “Non se debía falar galego cando eu era nena”. E a túa fala foi perfecta en todo momento. Quen me dera que todos os habitantes deste País souberan falar coma ti falaches! Agradecemento, pois, para ti e para todas as persoas que coma ti non abandonades as nosas raices, a nosa cultura, a nosa lingua. Sodes un exemplo para nós… E por que pensamos que non é normal que unha lingua poda ser estranxeira no seu propio país, por que pensamos que ainda queda moito por facer…