30 de mai. de 2006

Correspondencia /II


De: Grisel Campos
Para: Débora Campos
Fecha: 05-may-2006 12:14
Asunto: Re: Fios invisibles: Árbores
_________________________________________

Hola!!!
Casi me haces llorar con los textos.
Especialmente con el de los arboles.
Y lo bueno es que entiendo TODO lo que escribis, eso si, no se me cae ni una palabra para escribir yo en gallego.
Muchos besos

Grisel


De: fiosinvisibles
Para: Grisel Campos
Fecha: 08-may-2006 19:41
Asunto: Re: Fios invisibles: Árbores
_____________________________________

Qué bueno que te gusten!
Yo creo que te saldrían cosas muy lindas si te animaras a escribir en gallego. A diferencia de una lengua completamente ajena, que hay que ir metiendo en la cabeza, este idioma está en nosotras: solo es necesario ir sacándolo. Y sale solo!!

Los que no lo escucharon en la casa, se enroscan con las frases y las palabras. Pero nosotras lo tenemos metido en la memoria (nuestra historia completa está hablada en este idioma y nos viene en los genes, de hecho, somos las primeras en no usarlo...).

Por eso, el camino de recuperarlo es sencillo y placentero. Se empieza por leer para refrescar algunas estructuras y agregar palabras nuevas, se sigue por probar con algunas frases (con ayuda de un traductor http://sli.uvigo.es/tradutor/ y de un diccionario http://www.edu.xunta.es/diccionarios/BuscaTermo.jsp) y así es como aparecen las historias vinculadas a Galicia primero y las que no tienen por qué estar vinculadas después. Porque, en definitiva, las que estamos vinculadas somos nosotras: por un lado, a la Argentina que es el lugar en el que nacimos y que nos da y le damos. Pero, también y no menos, a Galicia que es nuestro origen, nuestra historia, ese rincón del mundo donde está la gente que más se nos parece, la que mejor puede entender lo que pensamos y lo que llevamos. Y no hay gallego más gallego que el que vive fuera de Galicia y no se olvida de su identidad.

Dicen que solo se puede ir hacia adelante cuando se sabe de dónde venimos y quiénes somos. Si querés, yo te ayudo a usar un poco ese idioma tuyo, en el que escuchaste las historias de tu familia, que es tu propia historia, el que hablaron los tuyos desde hace siglos y siglos. Avisame y vas a ver cómo lo estás usando en pocos días!

Besos a todos!

Débora


De: Grisel Campos
Para: fiosinvisibles
Fecha: 09-may-2006 17:54
Asunto: Re: Fios invisibles: Árbores
______________________________________

Voy a seguir tus consejos.
Primero voy a empezar a leer el libro que me regalaste, y te voy contando.
La pucha, que lindo que escribis!!!!
Besos.


De: fiosinvisibles
Para: AVMF
Fecha: 21-may-2006 21:39
Asunto: Amor pola lingua
________________________________

(...)
Fai uns anos, regaleille á miña irmá un libro de Manolo Rivas. Un millón de vacas, era. Deillo e díxenlle que ela -ainda sen sabelo- podía lelo e que tiña fermosas histórias e que -ben mirado- ela era a primeira persoa desta familia que non falaba esa lingua na que se falou todo o que se dixo na nosa historia (sen contarme a min que, ainda que moi mal, algo podo escribir e falar).

Fixo un intento, pero coma a nós a lingua entrounos polos oídos (que escoitamos sempre o galego ainda que nunca o falamos na casa) tiña que ler falando e dáballe preguiza ou vergonza. E deixouno na biblioteca da casa. O ano pasado, co gallo do blog, mandeille por correo electrónico un dos textos no que falaba dela. Respondeume conmovida por atoparse nun texto en galego e, tamén (ou sobre todo) por entender todo o que decía o texto ese. Pediume máis e, por cada un que lle mando, ela sempre responde que lle gustan moito, que entende todo pero que non podería nunca escribir en galego, que non sabe, que non atopa o xeito.

Deixei pasar dous ou tres deses lamentos e no último propúxenlle ir aprendendo. Díxenlle que podía primeiro ler algo, logo intentar con algunhas frases e así. Quedou encantada! E seica, anda co libriño de Rivas da casa ao traballo e do traballo a casa. Foi mellor enamorala do galego que por a lingua coma esixencia. Agora vou por unha prima! e a namorar aos novos galegos da diáspora!!
(...)

Apertas e sempre gracias!

Débora

13 comentários:

acedre disse...

Con carinho conseguese todo. Temos que dar gracias de ter defensoras do galego coma ti.
Un saudo.

Anônimo disse...

Das discusións das que se fala nos últimos tempos de como recuperar o galego ti demostraches como se fai na práctica.
Grazas por espallar o galego e grazas por contalo (tan ben) coma ti sabes.

Marcos Valcárcel López disse...

Ese espírito foi o que defenderon os que viñeron moito antes ca nós, dende Rosalía a Castelao e Otero Pedrayo: namorar as xentes polo galego. E non o fixeron nada mal, vaia que non! Graciñas, Torre de Babel polo teu "apostolado" a favor do idioma. Vale máis o voso exemplo que 20 campañas oficiais. E deberiamos insistir moito máis naqueles que se achegaron a nós, dende outros idiomas e culturas, para contribuír á sorte do galego no mundo: esa longa lista de poetas alófonos que ten estudado Alonso Montero e que conta con nomes tan egrexios como o mesmo Federico García Lorca e os seus "Seis poemas galegos". Axentes do galego no mundo, dende a poesía e a palabra seductora.

Anônimo disse...

Eu trato de face-lo mesmo ca miña dona, pero esta éche madrileña e é un pouco máis complicado :D

Mr Tichborne disse...

Oxalá todos sentisen tanto a identidade coma ti, na nosa terra e fóra dela. unha aperta

Veloso disse...

Es un exemplo de amor e fidelidade a unha terra. Léndote, un séntese máis optimista. Unha aperta.

Anônimo disse...

É certo que dende o amor se conseguen mellor as cousas, importante traballo persoal o teu.
Unha aperta.

Anônimo disse...

Desde o Amor todo flue, non costa nada ser amable e agradecid@. Torredebabel ti es unha persoa sumamente bondadosa e comprometida e iso refléxase en todos os teus pasos...

Unha aperta de gratitude.
:)

Anônimo disse...

Eres toda unha embaixadora do galego, Torre De Babel.
A miña avoa, que naturalmente fala e pensa en galego, sempre dí que "Cortando collóns, aprende o capador." Desculpa pola pouca elegancia (por dicir algo) da frase, pero estou seguro de que saberás entender o que significa, e explicarllo á túa irmá para que se sume ó teu apostolado, e á recuperación das vosas raíces.
Por certo, anima moito ver que, incluso alén dos mares, hai alguén agarimando esas raíces que, outros que as teñen ben cerca, cortan e desprecian.

David disse...

No teu caso é moi difícil defender o galego, hai que agradecerche todo o que fas por el.
Saúdos!

Anônimo disse...

"Y no hay gallego más gallego que el que vive fuera de Galicia y no se olvida de su identidad".

Que maravilla de palabras. Todo galego leva dentro un emigrante e un náufrago. Resulta abraiante (e emocionante) que, tan lonxe, o lembres, cando a aquí hai tantos aos que xa se lles está a esquecer.

Anônimo disse...

a ver se vai ben este link...
http://www.galicia-hoxe.com/index_2.php?idMenu=149&idNoticia=42210

torredebabel disse...

moitas gracias, siempre. A verdade é que non quería falar de min senón desa mirada positiva sobre a lingua da que falan tan ben Varcárcel e Monxardín. E deixei eses correos porque publicar outros que non foran meus sería ilegal e moi descortes, claro. Teño moita esperanza neses xeitos de pensar a política e a difusión do galego. Teño moita esperanza na xente que traballa sobre a base do respecto e o amor polos outros. E tamén na xente que traballa duro que xa o dixo tan ben F. Miguez: "Cortando collóns, aprende o capador".
Gracias tamén a shs! xa vira o texto e por suposto a miña inclusión so pode deberse a algún erro.
Sempre e non me canso: moitísimas gracias! sodes tan pero tan amables...