Letras

1. Días
El mantén a esperanza do galego exiliado;
El ê a fonte de bágoas que lavan o pecado;
Salvando as nosas almas él nos fai retornar
A cumprir coas obrigas do noso santolar.

Amor de Manuel Lugrís Freire

Seica será este o ano no que coincidan o Día de Internet co Días das Letras Galegas. Por iso, convídovos á atinada e fermosa proposta que fan os Fillos de Galiza. Un poema que fale do amor, que fale en galego e con acentos de todo o mundo, será sen dúbida un fermoso xeito de ficar xuntos e irmanados nunha lingua, nunha literatura, nunha história e nunha identidade.


2. Mulleriña
Chego con 30 anos de retraso a un libro que me está conmovendo e estremecendo. E coma sempre que iso sucede, paso as páxinas con necesidade e fame, pero tamén coa agonía e a congoxa de quen sabe que a ledicia estase esgotando có progreso das letras. Déixovos esta pequena história que, dende que a lin, non deixa de debuxar espirales na miña alma.

"É unha historia que sucedéu de certo e que lin nos xornáis, unha historia de emigrantes. Unha mulleriña galega que na súa vida saíra da súa aldea viaxóu até a Suiza pra ver aos seus fillos que traballaban aló. Ela eiquí vivía soia, os veciños escribiron o enderezo dos seus fillos en Xinebra, penduráronllo do pescozo nun letreiro e metérona no tren: no letreiro decíase ónde tiña que chegar a muller. A probe íballe amosando a todo o mundo o seu letreiro co enderezo escrito pra que lle dixeran qué tren tiña que coller, a qué ventaniña tiña que se dirixir, en qué cola poñerse... Non falaba máis que galego e ficóu completamente tola despóis dun viaxe que non remataba nunca. Cando chegóu a Xinebra non sabía quén era nin recoñocía a ninguén: somentes amosaba o seu letreriño e xemía, que xa non falaba. Non a deixaron entrar siquera. Aló, como en todas partes, sonche moi cucos e moi asépticos: unha muller naquelas condicións, doente, trasvariada non podía entrar no país, non é rentable, non sirve, e os seus fillos tampouco poideron facer cousa ningunha. Aquí remata a historia: puxéronlle un calmante, metérona no tren, sin conciencia, e mandárona de volta pra aldea. Lin a historia nos xornáis e axiña pintéi o cadro que ves: co letreiro cáseque abonda. A traxedia coméntase a sí mesma."

Unha ducia de galegos - Luis Seoane, lembranza de Bós Aires