4 de mar. de 2007

Unha lingua para falar

Levo máis ou menos ano e medio contándovos historias. Por iso, comezar hoxe dicindo que falo moi mal o galego é -cando menos- redundante. Xa o sabedes.





PD: a diferencia nos tempos (un mes, ano e medio) é porque a historia foi contada primeiro para a radio.

29 comentários:

Mrs.Doyle disse...

Non últimos anos producíuse un xiro no ensino e aprendizaxe de linguas: pasouse de contemplar o ensino como unha corrección de errores (xeneralizando moito) a considerar os erros e as equivocacións como algo moi, moi práctico que axudan a saber o que o aprendente sabe e non sabe, permitindo de ese modo traballar en algo máis concreto para mellorar...

O importante é a motivación... e tamén a paciencia...

Torreira disse...

Non deixas de sorprenderme... atúa percepción e intelixencia non deixan de ser un presente pra esa miopia cidadán e colectiva que sufrimos aqui na Galiza dende fai anos...Ao mellor a cura está en coller distancia e aplicar o sentido común.
Apertas de preto

TXARI disse...

conmovedora, coma sempre esa defensa do idioma dende a lonxanía...e é que cadavez estón máis seguro que isso levamolo na ialma....noraboa por seres asím...

O Breogán de Gáidil disse...

O Galego nin se fala ben nin se fala mal: O Galego fálase e punto, e iso debería ser o máis importante... ¿ou unha redeira de Rianxo fala coa mesma correción que un eminente "cadeirádego" de Compostela? Un afiador de Ourense fala mal o galego? Ou aquela campesiña que enche o seu hórreo nos Ancares?
Claro está que as linguas deben ter unha Norma que as "estandarice" dalgún xeito, pero escoitarche falar a miña lingua con acento arxentino provoca en min sentimentos tan profundos como escoitar os múltiples acentos de tódolos nenos e nenas que levo tido como alumnos... Ribeira, Coruña, Cervantes, Artes, Budiño, Carballo... Porque o Galego non se escoita cos oídos, escoitase co corazón, e o corazón non entende de "erros na pronuncia" nin de "faltas de ortofonía".

Unha aperta alén dos océanos.

Laurindinha disse...

Emocionantísimo... coma sempre... que o galego fale da xente, e que poida aínda falar de ti atopándote tan lonxe das túas orixes...
E o teu galego non é malo!, é precioso... porque é o galego que con grande esforzo sementaron os galegos da América... e por iso aínda debería ser maiormente valorado polos que nos atopamos na terra...

moucho branco disse...

moi fermoso!... e bueno, témome que polo de pronto xa o falas mellor ca min, que acumulo grallas en calquera língua e na miña propia tamén por iso de non facerlle o feo.

Seoman disse...

Pois o falas bastante ben, a alguns xa lle gustaria falalo tan ben coma ti (ser ir mais lonxe o antiguo alcalde da miña cidade o inclito Paco Vazquez).
Moi fermoso (tes unha voz moi fermosa)

paideleo disse...

O teu galego é máis que correcto e debeches de facer un trato co demo para conservar esa voz de adolescente.
Permíteme unha corrección na túa escrita; sempre escribes "acá" e soa mui arxentino. Millor se escribes "aquí" ou "acó".
Un saúdo e non pidas perdón porque non hai ofensa.

Marinha de Allegue disse...

Escoitarte de novo falando en galego foi un fermoso agasaio.

Unha aperta grande grande linda.
;)

Mario disse...

A min é que me emocionan estas cousas. Non se che nota nadiña o sotaque do sul.

Marcos Valcárcel López disse...

Homenaxe a Carlos Casares. Convite á blogosfera galega

O próximo venres, 9 de marzo, vanse cumprir cinco anos da morte de Carlos Casares, falecido en Vigo o 9 de marzo do 2002. Carlos Casares foi un excelente escritor, un magnífico conversador e tertuliano e, para moitos/as, un amigo e un referente moral.
Propóñovos, se vos parece ben, facerlle unha pequena homenaxe dende a blogosfera galega (refírome a todos os blogs de galegos, de nacemento e de corazón, que se reparten por todo o planeta). Ó cabo, Carlos era un apaixonado dos aparatos e trebellos tecnolóxicos máis orixinais e tamén estaba entusiasmado co mundo virtual e as posibilidades de Internet. Non chegou a escribir un blog, pero tiña un xeito de blog nos xornais (“Á marxe” en La Voz de Galicia), co que comunicaba todos os días con milleiros de galegos e galegas, sendo o columnista máis seguido da prensa galega. Consta ademais que moitos dos seus amigos e colegas chamábano a cotío dándolle datos ou comentarios sobre os temas que trataba nas súas columnas: o equivalente ó que hoxe son os comentarios ós nosos textos nos blogs.
En fin, que se vos parece pertinente, sería moi fermoso que o 9 de marzo todos os blogs que queiran publiquen un pequeno texto en homenaxe a Carlos Casares, lembrando a súa obra e a súa personalidade. Queda feito o convite.
(www.asuvasnasolaina.blogspot.com)

Andrederabal disse...

SEN PASARSE.FALAS MOI BEN O GALEGO.ATREVOME A DECIR QUE TI FALAS MELLOR CA MIN.EU DE VEZ EN CANDO METO ALGUN CASTELANISMO QUE SE ME ESCAPA...

Anônimo disse...

Xa quixeran moitos/as ensinantes falar un galego tan natural coma o teu. O que pasa é que algúns consideran que un bo galego é só aquel que emprega terminoloxía do tipo coido, axiña, adoito, non embargantes, emporiso...bla, bla, bla...
E todo o contario. O galego sobrevivíu aos reis católicos, aos séculos escuros, á ditadura de Franco e aos doctos filólogos gracias a falantes coma ti. Un saúdo.
Modesto

lourixe disse...

Parabéns polos teus esforzos e excelentes resultados!
Aproveito para che remitir esta nova, para que vexas que na nosa terra non esquecemos ás galegas de alén do océano: Homenaxe Herbas de Plata

ictioscopio disse...

pois a min paréceme que falas un galego delicioso, e que deberías pensar en facer un falangullo, serías a primeira galega (que saiba eu) do outro lado do atlántico en facelo. anímate! ;)

unha aperta.

Seoman disse...

Si que son miticos si.
Es el dia de la mujer. Y no os mereceris un dia sino todos los dias del año. Que mejor manera que celebrarlo con vosotras. Besos

Lúa disse...

oiches mociña???? no te quepa dubida de que falas millor que moit@s galegos ein???
bicos!!!

Lúa disse...

oiches mociña???? no te quepa dubida de que falas millor que moit@s galegos ein???
bicos!!!

Xosé Manuel Carreira disse...

Así que es ti a muller do anuncio que sae na Radio Galega. Sorprendente!

A primeira vez que o escoitei pensei directamente en ti. Parabéns polo dominio da lingua. Eu, coido, que non o fago mellor ca ti. Apertas, ao lonxe.

Moralla disse...

Sensibles e intelixentes verbas, e...o teu galego, rula, é de calidade.
Podería dicirse que nesa lingua abroullan as túas emocións e sentimentos.
Por certo, es moi doce e melosa cando o falas.
Ummmm, non sei, pero non creo que ti penses que en Galiza sofrimos de miopía intelectual.
Algunha xente da miña/túa terra ten falta de autoestima, ese é un rasgo que no pasado nos caracterizou, mais eu penso que agora, GALIZA está a rexurdir con FORZA.
GRAZAS, Babeliña por amar tanto este recanto onde racha o Atlántico!!!!
Unha aperta entre gaitas e panderetas no Día da Muller Traballadora coma ti, e a seguir loitando!!! :-)
Yoli

Cobiñas disse...

Sempre fermosas as túas verbas, sempre fermosa a túa maneira de vivires a galeguidade. Unha aperta, Andrea

Ra disse...

Guau...que preciosidad. Me ha encantado escucharte, porque durante un momento hablabas tambièn de mì (solo que yo no me atrevo a escribirlo y a veces bastante menos a hablarlo...con acento andalùz suena bastante ¿inhòspito? ;)). Linda.

Anônimo disse...

Se todos tivésemos tanta conciencia, coma tí en usalo galego a perda de falantes hoxendía non sería tal.
E como adquire forza o teu testimonio coesa voz de ton arxentino-armonioso.
Cabe para un curto publicitario. ¿qué ten co que dí Carreira da radio Galega, haber descúbrenolo!?.
Encantado de oirte.
XulioDRabal

Anônimo disse...

Pouco que engadir ao que dixeron os demais...O idioma séntese, e fálase con ese sentimento, eu é o que penso...Calquer idiomas!

Bicos e apretas ao lonxe!!!

Anônimo disse...

Precioso.

E falo galego. Porque o galego fala de min.

torredebabel disse...

Bueno, non podo negar que sinto unha enorme vergonza. Non é falsa modestia, é verdade. E non teño palabras para agradecervos tanta pero tanta xenerosidade. Son moi conciente do mediocre nivel do meu galego falado. Dende logo, teño a "vantaxe" de que ninguén espera moito de min vivindo ao lonxe e non sendo a miña lingua de traballo e de uso cotiá. Pero eu, pódovos asegurar, teño a intención, a esixencia de falar realmente ben a lingua. Sen cometer pronomecidios, sen usar un castelanismo cada catro palabras, sen as pegadas que deixa quen pensa nunha lingua e fala noutra. Moito agradezo a quen me sinala os erros (graciñas Paideleo!! dende agora só aquí e non mais acá ;-)), moito agradezo aos amigos que aturan o meu galego cando falamos polo ordenador (graciñas Marinha e Jan!!!) e moito vos agradezo as louvanzas. Cada unha delas é un compromiso por mellorar e mellorar. Grazas moitísimas!

PD: tes razón lourixe, esas mulleres de Herbas de Plata moito merecen ser coñecidas. E cho digo eu que ben as coñezo.
PPD: moitas grazas ictioscopio!! non sabía dos falangullos e fun descubrilos grazas a ti!
PPD: Xulio e Mendinho: son eu, pero non llo digades moi forte porque se cadra decátanse do tan mal que falo e non me queren mais aí ;-) Falando en serio, ese lugar de privilexio no Diario Cultural da Radio Galega é unha sorpresa que me deu a vida superando por moito o mellor dos meus soños audaces. Imaxina que están aí Ana Romaní, Anxo Quintela, Xavier Queipo, Xosé Carlos Caneiro, Miguel Anxo Murado, Helena Gonzalez e tantos outros entre os cales non teño eu moito que engadir. Un luxo, un milagre, unha oportunidade e unha responsabilidade de facer públicas as historias dos galegos que aman a súa terra dende a diáspora.

ictioscopio disse...

pois a min o de acá encántame, non o quites ;) se cadrá porque me lembra o de "el lado de acá" e "el lado de allá" de Rayuela :)

Anônimo disse...

E un verdadeiro pracer escoitar a nosa lingua nos teus beizos e co teu acento porteño.
Non sei si sabes que na zona de onde eu son falase un galego “peculiar “, o “Ghallegho”
O seseo e a gheada típico na xente da costa.
Non ten un son melodioso , se non mais ben e un berro áspero e rudo da xente do mar, pero moi sentido e agarimoso.

Grazas por regalarnos as túas verbas e agora tamén a túa fermosa voz .

Leémoste i escoitámoste.
Apertas.

Da sibeira e do cuarto disse...

Miña querida, fálalo e que ben o falas. Iso sí que ten valor, recuperar unha lingua ao lonxe, ben ao lonxe (13 quilómetros). Segue a explorar a túa alma galega en galego. Unha aperta grande.